Ένα πολύ κομβικό σημείο στο οποίο οφείλει να σταθεί με νηφαλιότητα η αλληλέγγυα προς τους Παλαιστινίους κοινότητα προκειμένου να επαναπροσδιορίσει τη στάση της απέναντι σε πράγματα και γεγονότα, είναι ότι στις προθέσεις της ισραηλινής πλευράς και – καθώς δείχνουν τα πράγματα – στις προθέσεις και των πατρώνων του Ισραήλ, δεν περιλαμβάνεται κατά καμία έννοια η ανοχή στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.
Η εντατικοποίηση του εποικισμού στα εδάφη της δυτικής όχθης και ιδίως ο εποικισμός περιοχών που οδηγούν σε κατάργηση της όποιας συνοριακής γραμμής με γειτονικά κράτη καθώς και ο πλήρης έλεγχος της ακτογραμμής της Γάζας από το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό, ενέργειες που καθιστούν αδύνατη την παραμικρή εμπορική συναλλαγή με το εξωτερικό, αλλά και άλλες ενέργειες στραγγαλισμού της οικονομικής δραστηριότητας στα παλαιστινιακά εδάφη, όπως οι καθημερινοί ασφυκτικοί περιορισμοί στις μετακινήσεις, η καταστροφή της πρωτογενούς παραγωγής με μαζικές κοπές δέντρων, εκχερσώσεις και με την εμφάνιση εν μία νυκτί του ισραηλινού τείχους που αποκόπτει τα χωριά από τα χωράφια τους και την καλλιεργήσιμη γη, οι απαλλοτριώσεις και η αφαίμαξη των φυσικών πόρων, η εκτροπή του ρου ολόκληρων ποταμών από τη φυσική κοίτη, ο έλεγχος της ενέργειας με τις αλλεπάλληλες διακοπές ρεύματος και πολλά άλλα ακόμα, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα της δραστηριότητας του Ισραήλ που εκμηδενίζει πρόδηλα τις πιθανότητες να υπάρξει υπό αυτούς τους όρους ένα βιώσιμο και συνεπώς ουσιαστικά ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.
Κάθε συζήτηση που ανοίγει λοιπόν από τρίτους περί δημιουργίας δύο κρατών στην περιοχή ως μόνη λύση για τον τερματισμό των εχθροπραξιών δεν έχει κανένα έρεισμα και γίνεται μόνο για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και περισπασμού της κοινής γνώμης από την ουσία του προβλήματος που είναι η ίδια η αδιαλλαξία του ισραηλινού κατεστημένου η οποία ξεσκεπάστηκε ήδη από το 1995 με τη δολοφονία του Rabin και των τερματισμό των ουσιωδών διαπραγματεύσεων με την παλαιστινιακή πλευρά.
Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η σωρεία δηλώσεων προσώπων της ισραηλινής αλλά και της διεθνούς πολιτικής σκηνής περί συλλογικής ευθύνης του παλαιστινιακού λαού συνεπεία της καθολικής του συμμετοχής στην τρομοκρατία, περί ανθρωπόμορφων ζώων, περί παιδιών που δεν αξίζουν καλύτερη τύχη από αυτή των παιδιών του ολοκαυτώματος, περί τελικής λύσης κ.ο.κ.
Δηλώσεις αυτού του είδους έχουν την αρχή τους σε μια βαθιά ριζωμένη ρατσιστική και έντονα μισάνθρωπη λογική που καλλιεργείται εδώ και χρόνια, ήδη από την σχολική ηλικία στους Ισραηλινούς, ένα ποσοστό των οποίων (ασφαλώς υπάρχουν και πολλές αντίθετες φωνές) θεωρεί τους Παλαιστίνιους, τους οποίους αποκαλεί με τον γενικόλογο όρο “Άραβες”, σαν μια τάξη ανθρώπων που πρέπει είτε να παταχθούν ως υποτελείς-δούλοι είτε να εξοντωθούν ως υπάνθρωποι. Ατόφια η προπαγάνδα του χιτλεροναζισμού αναπαράγεται από τα αλλοτινά θύματά του. Ωστόσο παραβλέπεται ότι οι Εβραίοι πολίτες του Ισραήλ, παρά το βαρύ ιστορικό φορτίο ενός ολοκαυτώματος δεν χαίρουν ούτε σήμερα περισσότερου σεβασμού καθώς το σύστημα εξακολουθεί να τους χρησιμοποιεί ως δεξαμενή αναλώσιμου έμψυχου υλικού για την προάσπιση των συμφερόντων του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.
Σε ό,τι αφορά τους ίδιους, αξιοπρόσεκτη είναι η πλήρης έλλειψη σθένους και η επικράτηση του πανικού όταν κατά τη διάρκεια χερσαίων επιχειρήσεων εμπλέκονται σε ένοπλες συγκρούσεις, πράγμα που μπορεί να εκτιμηθεί ως απόλυτα φυσιολογική αντίδραση κάποιων που δεν αισθάνονται ότι υπερασπίζονται πάτρια εδάφη αλλά ότι περιπολούν σε κατεχόμενη γη. Οι εικόνες αυτών των συγκρούσεων φυσικά δεν φθάνουν ποτέ στους δέκτες μας..
Η πρόθεση της πλήρους εξάλειψης του παλαιστινιακού στοιχείου, όπως συνοπτικά τεκμηριώθηκε ως εδώ, προϋποθέτει περαιτέρω τη διαγραφή από τη συλλογική συνείδηση της οντότητας της Παλαιστίνης εν γένει. Για τούτο η ισραηλινή προπαγάνδα μεταχειρίζεται ποικίλους τρόπους, επικοινωνιακές μεθόδους και διαλεκτικές παγίδες, ορισμένες από τις οποίες είναι οι εξής:
- Η απαίτηση αναγνώρισης της οντότητας του Ισραήλ:
Αυτή η απαίτηση δεν περιορίζεται απλώς στην επίσημη αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από τις πολιτικές αρχές άλλων κρατών, αλλά επεκτείνεται ακόμα πιο πέρα, εκβιάζοντας τη ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ αποδοχής του δικαιώματος ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ από τους ίδιους τους πολίτες!
Από το 2005 και μετά έχουν υπάρξει περισσότερες από δέκα αποτυχημένες απόπειρες διεξαγωγής εκλογών στα παλαιστιανιακά εδάφη. Ένας από τους λόγους που ναυάγησαν αυτές οι προσπάθειες ήταν η απόπειρα εισαγωγής ρήτρας περιορισμού του εκλογικού δικαιώματος σε όποιον Παλαιστίνιο δεν αποδεχόταν ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΑ την ύπαρξη ισραηλινού κράτους.
Το πολύ πρόσφατο παράδειγμα εξάλλου του προαπαιτούμενου δημόσιας ομολογίας αποδοχής του δικαιώματος ύπαρξης του Ισραήλ, προκειμένου ένα κρατίδιο της Γερμανίας να χορηγήσει υπηκοότητα σε πολίτες δείχνει ολοφάνερα την εμβέλεια της ισραηλινής επιρροής και ανοίγει το δρόμο για την εισαγωγή μιας νέας συνθήκης παραχώρησης πολιτικών δικαιωμάτων υπό όρους, που κανείς δεν ξέρει ως πού μπορούν να φτάσουν. Ήδη σε κάποιες χώρες, στα πλαίσια της διαστροφής της λογικής, η δημόσια δήλωση εναντίωσης στην πολιτική του Ισραήλ ισοδυναμεί με αντισημιτισμό.
- Η αποστασιοποίηση από τη δράση της Χαμάς και η αποκήρυξη αυτής ως τρομοκρατικής οργάνωσης:
Οι Παλαιστίνιοι δεν τρέφουν καμία αυταπάτη σχετικά με τις καταβολές και την αρχική χρηματοδότηση της Χαμάς. Ωστόσο στις συνθήκες εθνοκάθαρσης που βιώνουν εδώ και δεκαετίες, έχουν συνειδητοποιήσει βαθιά κάτι το οποίο αρνείται να συζητήσει ανοιχτά η κατά δήλωση αλληλέγγυα προς αυτούς πλευρά και η κατά δήλωση Αριστερά. Ότι δηλαδή απέναντι σε έναν τέτοιον “συνομιλητή” όπως είναι το Ισραήλ, το μόνο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί που διαθέτει ο παλαιστινιακός λαός είναι ο ένοπλος αγώνας.
Σε ένα πράγμα οι Ισραηλινοί έχουν απόλυτο δίκιο: Τα 500 χιλιόμετρα σήραγγας σε πολλαπλά επίπεδα κάτω από τη γη της Γάζας σε καμία περίπτωση δεν είναι επίτευγμα μιας χούφτας μελών, μίας ή και περισσότερων οργανώσεων. Η οχύρωση και η άμυνα της Γάζας οργανώνεται εδώ και χρόνια από τον παλαιστινιακό λαό, ο οποίος γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα ότι αν πέσει ο πύργος της Γάζας τότε έχει τελειώσει το θέμα της Παλαιστίνης. Κανένας Παλαιστίνιος από όσους ζουν στη Γάζα ή στη δυτική όχθη δεν θα διανοείτο σε αυτή τη στιγμή που υφίσταται την τρομοκρατία του Ισραήλ στο έπακρο, να αποκηρύξει την ένοπλη αντίσταση και να υπογράψει ουσιαστικά την καταδίκη του. Αυτό στη λογική του Ισραήλ τον καθιστά συνένοχο τρομοκρατίας και τον καταδικάζει σε θάνατο.
Ας το ξανασκεφτεί λοιπόν καλύτερα η κατά δήλωση Αριστερά, η οποία στα πλαίσια μιας νέας λογικής περί πολιτικής ορθότητας, που περιλαμβάνει την αποποίηση του ένοπλου αγώνα ως θεμιτό μέσο λαϊκής αντίστασης στην κατοχή και εστιάζει αποκλειστικά στο ανθρωπιστικό κομμάτι της κρίσης απαξιώνοντας την πολιτική της διάσταση, διαχωρίζει αφελώς τη θέση της από τις ένοπλες οργανώσεις των Παλαιστινίων, διακρίνοντας τους Παλαιστίνιους αυθαίρετα σε αθώους αμάχους και σε τρομοκράτες. Με αυτό τον τρόπο αναπαράγει τελικά στο ακέραιο το αφήγημα του Ισραήλ, παρέχοντας έτσι το άλλοθι για την επιχειρούμενη γενοκτονία.
Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι η Χαμάς είναι προμετωπίδα. Από πίσω υπάρχουν περισσότερες “τρομοκρατικές” οργανώσεις, που φυσικά σε καθεστώς γενοκτονίας ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Τα χτυπήματα που επιφέρουν οι οργανώσεις αυτές στον ισραηλινό στρατό και τις αλλοδαπές ενισχύσεις του είναι τέτοιας έντασης και εμβέλειας ώστε να πραγματοποιείται σε αυτή τη φάση σταδιακά απόσυρση των χερσαίων ισραηλινών δυνάμεων από τη Γάζα με το πρόσχημα των διπλωματικών πιέσεων. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πόλεμος που διεξάγει το Ισραήλ εναντίον της Χαμάς είναι απλώς βιτρίνα καθώς οι Ισραηλινοί γνώριζαν βεβαίως εξ αρχής ότι δεν υπήρχε πιθανότητα στρατιωτικής νίκης εναντίον της Χαμάς εντός της Γάζας. Ο πραγματικός στόχος είναι ο ίδιος ο πληθυσμός, τα γυναικόπαιδα, εξ ου και η επίταση των εναέριων επιθέσεων με σκοπό την ισοπέδωση κάθε υποδομής ώστε να γίνει η διαβίωση και η παραμονή στη Γάζα αδύνατη. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι διαπραγματεύσεις του Ισραήλ με άλλες χώρες για υποδοχή των προσφύγων, προετοιμάζοντας το έδαφος για την οριστική εκκένωση της Γάζας. Συνεπώς κάθε πλήρωμα που θα παραλάβει τέτοιους πρόσφυγες και κάθε χώρα που θα τους δεχτεί, συνεργεί σε ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας με το προσωπείο της ανθρωπιστικής βοήθειας.
Το επιχείρημα ότι η απόσυρση των ένοπλων παλαιστινιακών οργανώσεων από το σκηνικό θα αφαιρούσε από το Ισραήλ το άλλοθι για την επέμβαση στη Γάζα, είναι ανυπόστατο και η απάντηση σε αυτό βρίσκεται στη δυτική όχθη, η οποία παρά την απουσία δραστηριοποίησης “τρομοκρατικών” οργανώσεων έχει γίνει κυριολεκτικά σουρωτήρι από τις ανεμπόδιστες εδαφικές παραβιάσεις των Ισραηλινών μέσω των ανεξέλεγκτων παράνομων εποικισμών.
- Η εδραίωση στη γενική συνείδηση της λέξης “Παλαιστίνη” ως συνώνυμο της τρομοκρατίας, της βίας και της μισαλλοδοξίας και η πλήρης απαγόρευση έως και ποινικοποίηση της προβολής των εθνικών συμβόλων:
Με αυτόν τον χειρισμό κλείνει και ο κύκλος που παροπλίζει πλήρως τους Παλαιστινίους, αφαιρώντας τους ουσιαστικά το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, ακόμα και στην ίδια την ύπαρξη, πόσω μάλλον σε οποιαδήποτε εδαφική διεκδίκηση.
Παραδείγματα τέτοιων παρεμβάσεων και απαγορεύσεων αφθονούν σε χώρες της Ευρώπης, όπως στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία. Θα σταθούμε ωστόσο στο πρόσφατο περιστατικό της εντυπωσιακής ακτιβιστικής δράσης στην πλατεία Συντάγματος κατά τους πρωτοχρονιάτικους εορτασμούς όπου η εικόνα από πολυάριθμες σημαίες της Παλαιστίνης που ανέμιζαν επί ώρα σε αρμονία με το εορταστικό πρόγραμμα και σε πρώτο πλάνο της δημόσιας τηλεόρασης έκαναν το γύρο του κόσμου σε ζωντανή μετάδοση. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ το περιστατικό θα πρέπει να έφερε σε έξαλλη κατάσταση το ξενόδουλο πολιτικό σύστημα, πέρα από κάποιες διατυπώσεις στο κοινωνικό δίκτυο όπου πρωτοστάτησαν τα γνωστά και μη εξαιρετέα πατριδοκάπηλα- ακροδεξιά στοιχεία, τα οποία όμως επιμελώς απέκρυψαν την εικόνα της σημαίας και αναλώθηκαν σε γενικόλογα περί αλλοδαπών σχόλια, στα κεντρικά τηλεοπτικά προγράμματα ωστόσο δεν δόθηκε καμία συνέχεια και κρίθηκε ότι είναι προτιμότερο το θέμα να αποσιωπηθεί πλήρως.
Ο λόγος που το σύστημα επιχειρεί την πλήρη αποκαθήλωση του συμβόλου “Παλαιστίνη” είναι βαθύτερος από την πρόθεση προάσπισης γεωστρατηγικών συμφερόντων στη συγκεκριμένη περιοχή.
Διαχρονικά η Παλαιστίνη έχει εντυπωθεί στη γενική συνείδηση ως το πρότυπο των αγωνιζόμενων λαών για Ελευθερία, Ανεξαρτησία, Αυτοδιάθεση και κοινωνική Δικαιοσύνη. Ο παλαιστινιακός λαός κρατάει ακόμα ψηλά την ιδέα της ομόψυχης εθνικής αντίστασης απέναντι σε έναν πολύ ισχυρότερό του κατακτητή, υπενθυμίζοντας συνεχώς ότι η όποια χρονική διάρκεια μιας κατοχής δεν μπορεί να συνιστά ποτέ άλλοθι για τη νομιμοποίησή της. Είναι ένας λαός που δεν κάμπτεται από την απειλή του θανάτου και δεν εξαγοράζεται με εγγυήσεις για τη ζωή και την ασφάλειά του. Φέρει ανόθευτα τα ιδανικά της φιλοπατρίας και της φιλελευθερίας, τις αρετές της ανδρείας και της αυτοθυσίας και δίνει ξανά νόημα σε έννοιες που φαίνεται να είναι προ πολλού ξεχασμένες από έναν νωθρό και συμβιβασμένο καταναλωτικό κόσμο. Η υπόθεση της Παλαιστίνης είναι το τελευταίο αγκάθι στις κοιμισμένες συνειδήσεις.
Δεν είναι καθόλου περίεργο λοιπόν ότι σε μία περίοδο όπου ο κόσμος των δημοκρατικών κοινωνιών βιώνει μια πρωτοφανή και ιδιόμορφη κατάσταση επιβολής ολοκληρωτισμού που γίνεται σε διακριτές φάσεις, ο κόσμος αυτός καθοδηγούμενος σωστά από το ένστικτό του, αψηφά τις απαγορεύσεις και κατεβαίνει στους δρόμους με μια πρωτοφανή μαζικότητα και έναν πρωτοφανή όγκο στην ιστορία των διαδηλώσεων συμπαράστασης, υψώνοντας χιλιάδες σημαίες προκειμένου στο όνομα της Παλαιστίνης να υπερασπιστεί και τις δικές του ελευθερίες που διακυβεύονται.
Η Ιδέα της Παλαιστίνης είναι η συγκολλητική ουσία μεταξύ των λαών για την προάσπιση των πολιτικών, κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων και θα την κρατάμε ψηλά όπως έναν αναμμένο δαυλό να φωτίζει τον κόσμο.
6/1/2024
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ