Με την ευκαιρία της «εκλογικής διαδικασίας» ανάδειξης «αρχηγού» στον ΣΥΡΙΖΑ ξεπροβάλλει όλο το εύρος της κοινωνικοπολιτικής παρακμής μιας κοινωνίας ,αυτής των νεοελλήνων, χρόνια ανεκπαίδευτης στην έννοια της ουσίας της δημοκρατίας, σαν κλασικό δείγμα αχειραφέτητης ανθρωπομάζας, έτοιμο «πειραματικό είδος» κάθε εφαρμοσμένης πολιτικοκοινωνικής δυσμορφίας
Εμπρός λοιπόν στον δρόμο που χάραξε ο Γιώργος Α Παπανδρέου το 2007, με την διάτρηση της συνταγματικής έννοιας του πολιτικού κόμματος, υπό το πρόσχημα και την εύηχη ρητορεία για ηλίθιους, της συμμετοχής της κοινωνίας στην πολιτική, που ουσιαστικά ακύρωνε την πολιτικοποίηση των πολιτών και ακύρωνε ταυτόχρονα την έννοια της πολιτικής στην κοινωνική συνείδηση, σταθερός ο ίδιος στην νεοταξίτικη πεποίθηση της «παγκόσμιας διακυβέρνησης»
Ουσιαστικά με την εξυπηρετούσα την «παγκόσμια διακυβέρνηση» πολιτική ο κ Γιώργος Παπανδρέου, προχώρησε στο «επινόημα» της εκλογής «αρχηγού» κόμματος από την κοινωνία, χωρίς εσωκομματικές αντιδράσεις από το απονευρωμένο και μεταλλαγμένο «εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ », μια διαδικασία εξόχως διαβλητή, αφού ο καθένας θα μπορούσε να συμμετέχει χωρίς να έχει καμία υποχρέωση και καμία ευθύνη έναντι οποιουδήποτε πολιτικού σχήματος,
Με τον τρόπο αυτό έθετε τέρμα στην κοινωνικοποιημένη μορφή της πολιτικής οργάνωσης, απαραίτητη για την αμφίδρομη σχέση κόμματος και κοινωνίας, που επιβάλλει σαν συνταγματική επιταγή η αστική δημοκρατία και είναι ο όρος ύπαρξης των πολιτικών κομμάτων, που αποτελούν πυλώνες λειτουργίας της δημοκρατίας και των κανόνων της, που υπαγορεύονται από το Σύνταγμα
Ταυτόχρονα έβαζε τίτλους τέλους στην κοινωνικοποίηση της πολιτικής και την ταφόπλακα στον πυλώνα και εγγυητή της αστικής δημοκρατίας, που ήταν η οργανωμένη σε ιδεολογική και οργανωτική βάση με κοινωνική αντιστοίχιση μορφή του πολιτικού κόμματος
Αυτός ήταν ο στόχος και το προοίμιο της δυστοπίας που σήμερα εξελίσσεται επιταχυνόμενη
Στην “Ανοιχτή κοινωνία”, πολιτιοφανές μοντέλο επινόησης George Soros με την οποία επιτυγχάνονταν η κοινωνία χυλοποιημένων ιδιωτών, δεν υπάρχει ανάγκη κομμάτων, ούτε πολιτικοποιημένων πολιτών ασφαλώς
Η «ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» δεν χρειάζεται την πολιτική και ακόμα περισσότερο τις αρχές που πηγάζουν από την ιδεολογική φόρμα των πολιτικών σχημάτων γιατί απλούστατα δεν θέλει διαμόρφωση συνείδησης όχι μόνο ταξικού χαρακτήρα αλλά γενικότερα συνείδησης που χαρακτήριζε τις κοινωνικές λειτουργίες του ανθρώπου
Θέλει κοινωνίες συνειδησιακές μεταανθρώπινου χαρακτήρα, δηλαδή κοινωνίες «δίποδων» ανθρωποειδών προγραμματισμένων στην «ζωή» και κυρίως στον θάνατό τους
Στα μορφώματα, που κάποιοι επιμένουν να τα αποκαλούν κόμματα, ενώ στην ουσία είναι μπουλούκια, με άλλα λόγια κομματικοφανείς ΕΠΕ (εταιρίες περιορισμένης ευθύνης) που διαπεραιώνουν εντολές αυτό συμβαίνει και είναι το πολιτικό κόμμα – μόρφωμα στην κοινωνικοπολιτική πρακτική της εδώ χρεοδουλοπαροικίας, αλλά και γενικότερα η πολιτική πρακτική στην παρακμιακή πορεία της αστικοδημοκρατίας του ταραχώδους καιρού μας στον άλλοτε δυτικό κόσμο
Δεν χρειάζονται ζωντανοί ιδεολογικοπολιτικοί σχηματισμοί που σχεδιάζουν και υλοποιούν πολιτικές προς το συμφέρον της κοινωνίας ή κοινωνικών τάξεων, ούτε η πολιτική αντιπαράθεση σχεδίων και ιδεών που τίθενται στην κρίση της κοινωνίας για να επιλέξει με τα όποια κριτήρια αυτή διαθέτει
Χρειάζονται μπροστάρηδες σε μπουλούκια, αντί οργανωμένων πολιτικών κομμάτων , ένας εσμός πολιτικών εντολοδόχων ή «λομπιστών» οικονομικών συμφερόντων και τραστ και τούτο γιατί οι μπροστάρηδες πρέπει να είναι διακριτοί, ελεγχόμενοι και βεβαίως χειραγωγήσιμοι από το δυστοπικό κέντρο που διευθύνει την «παγκοσμιοποίηση», δηλαδή το κέντρο που χρόνια τώρα σχεδίασε και υλοποιεί την κοινωνική, οικονομική και πολιτική καταστροφή του άλλοτε Δυτικού κόσμου
Τα σέβη μου
Νίκος Σίμος