Τα Τέμπη στοιχειώνουν τις εκλογικές προσδοκίες της Μητσοτακικής Δεξιάς και η πολιτική καριέρα του Κωνσταντίνου Αχ. Καραμανλή φαίνεται να οδεύει στο τέλος της, εκτός εάν ο ίδιος ή το “σόι” κρατάει “χαρτιά” για το Μητσοτακέϊκο, γιατί είναι γνωστό ότι ο “πολιτικός μεταπρατισμός”, που αυθαίρετα θεωρήθηκε πολιτική στην Χώρα αυτή, συνήθως μετέρχεται τέτοιες μεθόδους “πολιτικής” επιβίωσης των προσώπων που τον υπηρετούν, εξυπηρετώντας όχι την πρόοδο χώρας και κοινωνίας αλλά τα οικογενειακά, προσωπικά και άλλα ποικιλότροπα ντόπια και ξένα συμφέροντα
Η κίνηση Σπίρτζη, σε σχέση με την δικαστική εξέταση των πολιτικών ευθυνών για τις χρόνιες δολοφονικές παραλείψεις στο σιδηροδρομικό δίκτυο και στην ασφάλεια των μεταφορών, λειτουργεί καταλυτικά στην ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ του πολιτικομεταπρατικού συστήματος που τρόμαξε από την ενεργό αποδοκιμασία της κοινωνίας που ενυπόγραφα στέκεται στο πλευρό της κ Καρυστιανού, της μάνας – σύμβολο, που ταυτόχρονα αναδεκνύεται σε ένα πρότυπο ενεργού πολίτη και διδάσκει την πλειοψηφία των “κυρ Παντελίδων” αυτής της χώρας ότι τίποτα στο “απότοκο της αεναης δουλείας” δεν θα αλλάξει χωρίς τον ΆΓΙΟ ΚΑΙ ΑΔΟΛΟ ΑΓΏΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΊΚΑΙΟ, ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΆ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ
Σαπρόφυτα, ευκαιριακοί, μωροφιλόδοξοι που εμφανίζονται πάντα σε ιστορικές συγκυρίες μετάβασης, σαν την περίοδο που διανύουμε, προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν αυτόν τον αγώνα για να εγγράψουν παρουσίες που στην ουσία θέλουν να συμπληρώσουν την φαυλότητα του πολιτικομεταπρατικού συστήματος ή στην καλύτερη περίπτωση να το ανανεώσουν και σε καμία περίπτωση να το ανατρέψουν
Άλλοι επιχειρούν χυδαία να εφεύρουν σκοπιμότητες στις κινήσεις των χαροκαμένων γονιών που αναδεικνύουν με τον αγώνα τους την θεσμική παρακμή μας και άλλοι “συμπάσχουν” εξ αποστάσεως στην λογική “αφού δεν βρήκε εμάς ας καμωθούμε τους λυπημένους”, δείγμα της αψευδούς κοινωνικής μας παρακμής
Με ανύπαρκτη πολιτική αντιπολίτευση, που ομνύει στην woke ατζέντα στην οποία πρωταγωνιστει ο Μητσοτάκης, προσπαθούν τα πολιτικά μορφώματα της εθελοδουλείας να αντιπολιτευτουν την Μητσοτακική Δεξιά ΌΧΙ ΔΟΜΙΚΑ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΒΆΣΗ ΤΗΣ ΤΡΕΧΟΥΣΑΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ και βέβαια μετράνε ποσοστά αποδοχής λίγο πιο πάνω από το 10 με την αποχή και την απέχθεια της κοινωνίας να φουντώνουν
Είναι σωστή η πολιτική διαπίστωση ότι τα Τέμπη άνοιξαν ένα βαθύ κοινωνικό ρήγμα, όπως διατυπώθηκε δημόσια από τον κ Ρινάλντι και το αναφέρω στο σημείωμα αυτό γιατί υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας αυτης της ορθής πολιτικής διαπίστωσης, που μου έκανε εντύπωση για το βάθος της πολιτικής ερμηνείας και που δείχνει ότι στην Χώρα αυτή εξακολουθούν να υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα που ερμηνεύουν καίρια και κατά την γνώμη μου σωστά την κοινωνικοπολιτική δυναμική που αναπτύσσει ένα τραγικό γεγονός όπως αυτό των Τεμπών
Όμως ακόμα η κοινωνία δεν έχει απαντήσει πολιτικά και οι ευρωεκλογές είναι μια πρώτη ευκαιρία να δούμε ποια ακριβώς πολιτική δυναμική αναπτύσσεται, με βάση την μέση κοινωνική συνείδηση για το χάλι στο οποίο περιήλθε η Χώρα που βουλιάζει δέσμια “συμμαχιών” και διαρκούς χρεοστασίου
Η ΝΔ χάνει εκλογικό έδαφος που κερδίζει η αποχή και η περιφρόνηση σημαντικού μέρους της κοινωνίας για τα πολιτικά δρώμενα στην Χώρα
“Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μενουν” 10ετιες στην Χώρα τούτη στην οποία ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε μια ακόμα επέτειο μιας επανάστασης των λίγων, που μοχλεύτηκε και στην ουσία προδοθηκε στο βωμό συμφερόντων που ήθελαν την εναλλαγή των ζυγών από τον Οθωμανικό σε αυτόν της Βρετανικής αποικιοκρατίας
Υπάρχει Ελπίς;
Προσωπικά δεν έχω μεγάλες προσδοκίες, γνωρίζοντας ότι η χρόνια κοινωνική μας διάβρωση δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την εθνική, λαϊκή ενότητα που αποτελεί προϋπόθεση των θεμελιακών αλλαγών που έχει ανάγκη αυτός ο τόπος
Όμως το δράμα των Τεμπών αφήνει μια χαραμαδα ελπίδας, στην κατεύθυνση της δημιουργίας συλλογικής συνείδησης, στην βάση της διαπίστωσης ότι δεν έχει πιο κάτω από εδώ
Στην μνήμη του Θεοδωράκη του Κολοκοτρώνη και όλων των αγωνιστών του απελευθερωτικου αγώνα απέναντι στην Οθωμανική κατοχή και δουλεία, ας ελπίσουμε ότι κοινωνικά συνειδητοποιούμε, μέσα από το δράμα των Τεμπών, την ολόπλευρη παρακμή μας…
Είναι το πρωτο βήμα για την ανάσχεση της καθοδικής μας πορείας.
Νίκος Σίμος