Γράφει ο Γεράσιμος Τσιριόπουλος
Η εκλογική διαδικασία της περασμένης Κυριακής ήταν, κατά τη γνώμη μου, η σημαντικότερη στην ιστορία της Ένωσης διότι έλαβε χώρα σε ένα χρονικό σημείο που συντελείται μια από τις μεγαλύτερες τομές της σύγχρονης ιστορίας στη γηραιά ήπειρο. Έχουμε στα σκαριά έναν γενικευμένο πόλεμο στο σπίτι μας, μια εν εξελίξει γενοκτονία στη γειτονιά μας, μια σύγκρουση αυτοκρατοριών στην οποία μόνο η μία από τις δύο δυνάμεις θα παραμείνει ηγεμόνας ενώ η άλλη θα κατακρημνιστεί και, κυρίως, έχουμε μια δομική οικονομική κατάρρευση στο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό στρατόπεδο της Δύσης.
Συνεπώς, μιλάμε για μια στιγμή αναπόφευκτου πολιτικού σεισμού που θα κρίνει το μέλλον των αποφάσεων στα κέντρα λήψης τους και τη μορφή που, ακολούθως, αυτές θα λάβουν.
Προσωπικά, αναλύοντας το αποτέλεσμα, εντοπίζω πολλά θετικά και πολλά αρνητικά. Τόσο για τα καθ’ ημών, όσο και για τα των κραταιών χωρών της κεντρικής Ευρώπης. Το θετικότερο όλων είναι η ολοκληρωτική ήττα του στρατοπέδου των πολεμοχαρών παγκοσμιοποιητών, αυτών των επαίσχυντων δολοφόνων που θέλουν να αιματοκυλήσουν την ανθρωπότητα, σέρνοντάς την σε έναν ατέρμονο και καταστροφικό πόλεμο με τη Ρωσία και την Κίνα. Το αρνητικότερο όλων είναι πως δεν ηττήθηκαν από την αριστερά και τα κινήματά της (πως θα μπορούσαν άλλωστε μιας και πλέον ελέγχουν όλη τη μεταμοντέρνα εκδοχή της), αλλά από την ακροδεξιά που πλέον θα παρουσιάζεται ως ειρηνοποιός δύναμη, σε περίπτωση που καταφέρει να αναστείλει τις πολεμικές προετοιμασίες.
Ας δούμε, όμως, αρχικά τα δεδομένα για την Ελλάδα, κατόπιν τα των υπολοίπων κρατών και, τέλος, τις δυνητικές προοπτικές που απορρέουν από το αποτέλεσμα.
Το κόμμα της ΝΔ υπέστη τεράστια ζημιά, όπως αναμενόταν. Οι λόγοι είναι τόσοι πολλοί και άμεσα βιωματικοί για όλους μας, οπότε δεν έχει κάποιο νόημα να τους επαναλάβω. Η κρατική μαφία που μας κυβερνά αρχίζει να κλονίζεται και σύντομα θα ακούσουμε νέα τους. Δυσάρεστα γι αυτούς και τον τωρινό ηγέτη τους, ευχάριστα για όποιον, έστω στοιχειωδώς, μπορεί να αισθανθεί το άδικο.
Αντίστοιχη ήττα υπέστη και η αξιωματική αντιπολίτευση, ό,τι και να λένε τα στελέχη της στα ΜΚΔ που πανηγυρίζουν για τα ποσοστά των αντιπάλων τους αντί να θρηνούν για τα δικά τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συντελείται, ακόμα νομίζουν πως η κοινωνία τους θεωρεί ως τους επερχόμενους σωτήρες της.
Το ΚΚΕ επίσης πανηγυρίζει αδίκως, διότι αυτή η μικρή ποσοστιαία άνοδός του -για την οποία είχα γράψει παλιότερα πως θα ήταν αναμενόμενη λόγω της σφοδρής επίθεσης που δέχτηκε από τα νεοφίλελεύθερα κέντρα παραγωγής κουλτούρας- είναι σταγόνα στον ωκεανό. Σε καθεστώς δομικής κρίσης του καπιταλισμού θα περίμενε κανείς πως το κομμουνιστικό κίνημα θα γιγαντώνονταν. Το γιατί δεν το κατάφερε είναι πολύ μεγάλη κουβέντα η οποία αφορά τα στελέχη και τα μέλη του και δε χωράει στην παρούσα ανάλυση.
Η ελληνική ακροδεξιά, από την άλλη, είναι μέσα στη χαρά γιατί -σωστά μαντεύετε- κι αυτή πιστεύει πως κέρδισε. Δε νομίζω πως υπάρχει πιο φαιδρό πολιτικό σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου όλοι είναι χαρούμενοι την ώρα που η κοινωνία ματώνει, αλλά ας προχωρήσουμε. Ούτε κι αυτοί κέρδισαν τίποτα λοιπόν. Τα ποσοστά της ακροδεξιάς παρέμειναν εκεί που ήταν πάντα. Απλά, ένα τμήμα της ΝΔ επέστρεψε εκεί που ανήκε ανέκαθεν ιδεολογικά. Το ευχάριστο με την ελληνική ακροδεξιά την παρούσα στιγμή είναι πως αποτελείται από κοινούς καραγκιόζηδες, χωρίς σοβαρό πολιτικό λόγο, χωρίς κόσμο που μπορεί να βγει στο δρόμο και να σπείρει βία (βλ. τάγματα εφόδου), χωρίς ιδιαίτερα ερείσματα στη νεολαία και με διασπάσεις. Φαντάζεστε να είχαμε μια Χρυσή Αυγή με 20%;
Για τους υπόλοιπους σχηματισμούς της “πιο αριστεράς”, τι να πει κανείς; Θα κοιμηθούν όπως έστρωσαν. Αφού συντάχθηκαν σε όλα τα επίδικα με τις νεοφιλελεύθερες θέσεις των αφεντικών τους, των Αμερικάνων Δημοκρατικών, αφού παράτησαν κάθε πολιτικό λόγο περί της σχεσιακής συνθήκης κεφαλαίου/εργασίας, τι ακριβώς περίμεναν; Να στραφούν σε αυτούς οι, καθημαγμένοι οικονομικά, πολίτες; Ούτε αυτοί, βέβαια, έχουν καταλάβει πόσο συστημικοί στυλοβάτες υπήρξαν, ακόμη σήμερα κάποιος άλλος φταίει. Ο λαός, η κοινωνία, οι μάζες, το σύστημα της διαπλοκής, τα ΜΜΕ… Προφανώς ευθύνονται και αυτά αλλά όταν δεν ξεκινάς από τον καθρέφτη σου και θεωρείς πως δεν έχεις σφάλλει πουθενά, τότε δεν αξίζεις καμία υποστήριξη από το Υποκείμενο στο οποίο απευθύνεσαι. Αυτοί νόμιζαν πως επειδή υπάρχουν κάποιες λίγες χιλιάδες, νεαροί ως επί το πλείστον, που χαριεντίζονται με κάθε απολιτίκ μόδα που προωθεί το σύστημα θα γινόντουσαν βασιλιάδες.
Στα της υπόλοιπης Ευρώπης, θα ήθελα να σταθώ στις χώρες της Γερμανίας και, κυρίως, της Γαλλίας, όπου μια πιο σοβαρή ακροδεξιά -και άρα πολύ πιο επικίνδυνη- κατάφερε να αναδειχθεί νικήτρια. Ειδικότερα στη Γαλλία που επίκειται εκλογική διαδικασία σε εθνικό επίπεδο μετά την παραίτηση Μακρόν, τα πράγματα είναι μάλλον σοβαρά. Πιστεύω πως, τόσο το AFD στη Γερμανία, όσο και το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, σύντομα θα σχηματίσουν κυβερνήσεις στις χώρες τους. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δείγματα γραφής, ειδικά στη Γαλλία, για συμμόρφωση των εν λόγω κομμάτων με τις προσταγές των μεγάλων αφεντικών (ΝΑTO και διευθυντήριο Βρυξελλών). Η Λεπέν, μάλιστα, σε δήλωσή της, πρότεινε την έξοδο της Γαλλίας από την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία. Εναντίον της, προς επίρρωσιν του επιχειρήματος πιο πάνω για τη νεο”αριστερά”, συνασπίζεται ένας εσμός νεοφιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών, “αριστερών” με μπροστάρη την απομίμηση του Ναπολέοντα. Ο Ιονέσκο σε κάποιο σύννεφο θρηνεί που δεν πρόλαβε την εποχή μας.
Τέλος, το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα κάνουν με αυτούς τους σχηματισμούς, σε περίπτωση που οι τελευταίοι γίνουν κυβερνήσεις στις χώρες τους, οι μεγάλοι καπιταλιστές, το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα/κόμμα του πολέμου, η ελίτ.
Δύο πιθανότητες διαβλέπω.
Η μία είναι να συνεχίσει -δε σταμάτησε και ποτέ- το ιστορικό φλέρτ της ακροδεξιάς με το μεγάλο κεφάλαιο. Θα τους εξαγοράσουν δηλαδή και θα τους αναγκάσουν να σταματήσουν να παριστάνουν τους “αντάρτες”. Οι ιδεολογικοί πρόγονοι των σημερινών ακροδεξιών ξέρουν από πρώτο χέρι πως παίζεται το παιχνίδι. Στην περίπτωση αυτή, πιθανολογώ πως θα τους δώσουν το τέλος του νεοφιλελεύθερου wokeism και θα τους αφήσουν να προχωρήσουν σε απελάσεις μεταναστών ώστε να δείξουν στην εκλογική τους βάση πως τήρησαν τις υποσχέσεις τους.
Η δεύτερη είναι να μην τα καταφέρουν στην απόπειρα εξαγοράς και, τόσο στη Γαλλία, όσο και σε Γερμανία (και Αγγλία πλην ΕΕ) η ακροδεξιά να αποδειχθεί πιο σκληρή απ’ ό,τι περίμεναν. Σε αυτήν την περίπτωση, υποθέτω πως το σενάριο προβλέπει πρόκληση εμφυλίων πολέμων. Το ίδιο θα γίνει, προφανώς, και με τον Τραμπ στην Αμερική, παρόλο που εκείνος, ως πιο πονηρός, τα έχει ήδη βρει με τους σιωνιστές, για των οποίων τα εγκλήματα δεν πρόκειται να βγάλει άχνα, στο ίδιο μοτίβο και με τα ίδια ανταλλάγματα που περιγράφω στην παραπάνω παράγραφο.
Όπως κι αν έχει το πράγμα, θα ήθελα να εκφράσω ξανά τη βεβαιότητά μου πως όλα τα τραγικά που ζούμε θα τελειώσουν σύντομα. Δε θα έρθει η Εδέμ ή η ουτοπία που ίσως ονειρεύεται ο καθένας μας, ωστόσο θα σταματήσει αυτή η παρακμή που ζούμε σε κάθε επίπεδο, πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό. Η αυτοκρατορία του κακού θα χαθεί από το χάρτη και θα βρούμε από την αρχή όσα χάθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.