Οι πολίτες της Αργεντινής εξέλεξαν τον Χαβιέρ Μιλέι ως τον νέο πρόεδρο της Αργεντινής, του κράτους που αποτελεί την μεγαλύτερη αποικία χρέους στην Λατινοαμερικανική ζώνη
Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι πολίτες που φώναζαν στις μαζικές διαδηλώσεις του 2014 “είμαστε πατρίδα δεν είμαστε αποικία”, εννιά χρόνια μετά εκλέγουν έναν γραφικο, ακροδεξιό, κατά δήλωσή του “αναρχοκαπιταλιστή” για πρόεδρο στην πιο κρίσιμη φάση της ιστορίας της χώρας και ενώ αυτή ετοιμαζόταν να συμμετάσχει στην συμμαχία των BRICS
Η εκλογή Μιλέι βάζει την Αργεντινή σε αχαρτογράφητα νερά όσο αφορά την οικονομικοπολιτική της πορεία, για άλλη μια φορά στην ταραγμένη διαδρομή της Αργεντίνικης
ιστορίας των τελευταίων πενήντα ετών
Η χώρα αυτή τη στιγμή είναι αντιμέτωπη με πληθωρισμό 143% σε ετήσια βάση, ανεργία 40% και ένα δημόσιο χρέος 45 δισ. δολάρια.
Οι “ασκήσεις” οικονομικής υποδούλωσης που επιχειρούσε ιστορικά ο νέος αγγλοσαξονισμός (ΗΠΑ) στην Λατινική Αμερική είναι γνωστές σχεδόν για πάνω από δύο αιώνες, όπως και ο ρόλος των “οικονομικών δολοφόνων” του ΔΝΤ
Είναι ακόμα γνωστός και ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ στην κατεύθυνση της οικονομικής και πολιτικής δορυφοροποίησης των Λατινοαμερικανικών κρατών, με την συνδρομή των ελίτ των κοινωνιών τους στα χρόνια της νεότερης ιστορίας.
Ο στόχος ηταν προφανής, γνωστός και στις κοινωνίες των κρατών της Λατινικής Αμερικής και δεν ήταν άλλος από την υφαρπαγή του πλούτου τους, αφού είναι γνωστό ότι σε πολλές περιοχές της Λατινοαμερικανικής ζώνης ο ορυκτός πλούτος της είναι άφθονος και άμεσα αξιοποιήσιμος.
Ένα ιμπέριουμ και ιδιαίτερα ένα ιμπέριουμ αγγλοσαξονικής νοοτροπίας, όπως το Αμερικανικό , δεν θα έμενε αδιάφορο απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα
Η πορεία της Αργεντινής από την στιγμή της χρεωκοπίας της και της εμπλοκής του ΔΝΤ και των “οικονομικών δολοφόνων” του είναι λίγο πολύ γνωστή, όπως και οι προσπάθειες της πολιτικής κάστας των Περονιστών, με τον προεξέχοντα ρόλο αυτόν της οικογένειας Κίχνερ, να ξεφύγουν από τις θανατηφόρες δαγκάνες της οικονομικής δουλείας και αποικιοποίησης
Όμως ο ενεχυριασμός της χώρας έναντι του χρέους της, ο ασφυκτικός Αμερικανικός παρεμβατισμός στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο και οι άρρηκτες σχέσεις της Αργεντίνικης οικονομικής ελίτ με τα Αμερικανικά οικονομικά και πολιτικά κέντρα, πισωγύριζαν κάθε προσπάθεια που φαίνονταν να έχει κάποια, δύσκολα μεν, αλλά ευνοϊκά αποτελέσματα και η Χώρα ξαναβυθίζονταν στην κρίση και το χάος που δημιουργεί η δουλεία σε χρέος
Κλειδί» για τον εκλογικό θρίαμβο του Μιλέι ήταν η υποστήριξη που έλαβε από τον πρώην φιλελεύθερο πρόεδρο Μαουρίσιο Μάκρι (2015-2019).
Ο Μάκρι – αυτός που επιχείρησε να ξαναβάλει με τον πιο επίσημο τρόπο στην Χώρα το ΔΝΤ – είχε μείνει εκτός της κούρσας μετά την ήττα της συνυποψήφιάς του, Πατρίσια Μπούλριτς, στον πρώτο γύρο των εκλογών που διεξήχθη στις 22 Οκτωβρίου.
Ωστόσο, ο Μάκρι υποστήριξε ανοιχτά την υποψηφιότητα Μιλέι, δίνοντας του έτσι μια δημοκρατική επίφαση, που τελικά ήταν αρκετή για να πείσει και να συσπειρώσει τους απελπισμένους πολίτες της χώρας που βιώνουν μια τραγική σε πολλές περιπτώσεις καθημερινότητα, με έναν ηλιγγιωδη πληθωρισμό και μια δυσθεώρητη ανεργία.
Ο κόσμος στην Αργεντινή είναι εμφανώς κουρασμένος, θυμωμένος και απογοητευμένος από τα πισωγυρίσματα και τις ατολμίες των Περονιστών και είναι ιστορικά απεδειγμενο ότι αυτά τα κοινωνικά κρισιογόνα χαρακτηριστικά είναι το καλύτερο έδαφος για την εμφάνιση και την αναρρίχηση στην εξουσία ακροδεξιών, αντικοινωνικών μορφωμάτων και “περίεργων” προσώπων που σε ομαλες συνθήκες θα αποτελούσαν showmen και διασκεδαστές και σε καμία περίπτωση πολιτικούς και μάλιστα ηγέτες μεγάλων χωρών
Ο άκρως φιλελεύθερος οικονομολόγος κέρδιζε τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών με το 55,95% των ψήφων έναντι 44,04% του αντιπάλου του, του κεντρώου υπουργού Οικονομίας Σέρχιο Μάσα και να σημειωθεί ότι στην εκλογική εκστρατεία του δεύτερου γύρου χρησιμοποιήθηκε και από τους δύο αντιπάλους η τεχνιτή νοημοσύνη με παραπλανητικά σποτ και συνθήματα που ξεγελούσαν πάρα διαφώτιζαν
Ο 53χρονος Μιλέι, οικονομολόγος που βρίσκεται στο «τιμόνι» του κόμματος Freedom Advances, έχει συγκριθεί με δεξιούς ηγέτες όπως ο πρώην πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ και ο πρώην Πρόεδρος της Βραζιλίας Ζαΐρ Μπολσονάρο, που έσπευσαν αμέσως να τον συγχαρούν με δηλώσεις αστείες, όπως αυτή του Τραμπ που είναι βεβαιος(!) ότι ο “αλυσοπρίονος” Μιλέι θα “ξανακάνει την Αργεντινή μεγάλη” ή ο Μπολσονάρο που βλέπει “την ελπίδα να ανατέλλει”
Ο Μιλέι υποσχέθηκε γρήγορα αποτελέσματα στην οικονομική πολιτική και έβαλε εναντίον του κράτους και των υπαλλήλων του
Ασφαλώς ούτε γρήγορα αποτελέσματα μπορεί να επιτύχει, ούτε η σύνδεση της οικονομίας – νομισματική και γενικότερη – της Αργεντινής με το δολάριο και τις ΗΠΑ μπορούν να φέρουν αποτελέσματα τέτοια, που να “ξανακάνουν την Αργεντινή μεγάλη” – αλήθεια τι σημαίνει “μεγάλη”; – ούτε και η επίθεση στο κράτος πρόκειται να αλλάξει την πορεία αυτής της μεγάλης αποικίας χρέους
Ο Μιλέι νίκησε πάνω στον θυμό και την απελπισία εκατομμυρίων πολιτών της Αργεντινής που κουράστηκαν να βλέπουν πειραματισμούς, που βιώνουν έναν πληθωρισμό ασύλληπτο και που δυστυχώς παραλείποντας την ιστορική μνήμη ψήφισαν έναν γραφικό τύπο, που το περιεχόμενο του λόγου του θυμίζει τον αλήστου μνήμης “σοσιαλιστή” Κάρλος Μένεμ σε
“αγριότερη” εκδοχή – είχε και αλυσοπρίονο! – και τα αποτελέσματα της πολιτικής του θα είναι ευθέως ανάλογα με αυτά που οδήγησαν τον Μενεμ στην φυλακή.
Η περίοδος χάριτος στον Μιλέι θα είναι μηδενική και η κοινωνική αναταραχή από την πλήρη, όπως εξαγγέλλει, ιδιωτικοποίηση του κράτους μεγάλη.
Θα αποχωρήσει από τους BRICS όπως έχει εξαγγείλει ή θα ακολουθήσει το παράδειγμα του ομοϊδεάτη του Μπολσοναρο που δεν το τόλμησε;
Θα μιμηθεί τον Ρούα, μαζί με το ελικόπτερο που πήρε για να αποφύγει το λιντσάρισμα, ή θα προτιμήσει την “θαλπωρή” της φυλακής;
Η εκλογή Μιλέι αποτελεί αναμφίβολα μια ακόμα αποτυχία της πολιτικής, που χάνοντας το θεμελιακό της τρίπτυχο (αρχές ιδέες, σχέδιο), παραδόθηκε σε διακπεραιωτικές μεθόδους χρηματοπιστωτικής λογιστικής, μακριά από τις ανάγκες της κοινωνίας που θα έπρεπε να υπηρετεί
Η ακροδεξιά, αντικοινωνική δημόσια έκφανση – στα όρια του γελοίου ή του παραλόγου – δεν θα είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία στην παρακμιακή περίοδο που διανύουμε
Ήδη ανάλογα δείγματα έχουμε και στην Ευρώπη και πληθαίνουν οι φωνές της κοινωνικής απελπισίας, για το αδιέξοδο των επιλογών της χρηματοπιστωτικής αντίληψης της οικονομίας, την νεοφιλελεύθερη αντίληψη της ζωής και την ποδηγέτηση της πολιτικής εκπροσώπησης σε έναν αδιέξοδο δρόμο, που εξυπηρετεί την Νεοφεουδαρχική αντίληψη του κόσμου, αλλά όχι τις κοινωνίες του
Νίκος Σίμος