Νίκος Σίμος
Η δομική πολιτική κρίση στο μόρφωμα του Μάαστριχ θα επιτείνεται, όσο θα φαίνεται καθαρότερα στις κοινωνίες των κρατών μελών της Ευρωζώνης το αποτέλεσμα της εξάρτησης των δυστοπικών και υποταγμένων ηγεσιών της στα νεοφεουδαρχικά κέντρα, των οποίων είναι δημιούργημα και στα νεοαγγλοσαξονικά γεωπολιτικά συμφέροντα που εκφράζονται από τις ΗΠΑ
“Ξεσαλώνει” φραστικά μέσα από πολιτικές ασυναρτησίες ο δυστοπικός Πρόεδρος της Γαλλίας Macron, άλλοτε άνθρωπος του οίκου Rothschild, ουσιαστικά εκφράζοντας τις μύχιες επιθυμίες των νεοφεουδαρχών εκείθεν του Ατλαντικού περί της στρατιωτικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Ουκρανικό μέτωπο, επιβεβαιώνοντας άμεσα αυτό που έχω πολιτικά εκτιμήσει έγκαιρα, δηλαδή την ανάγκη εύρεσης αφορμής προκειμένου το μέγεθος της πρόκλησης προς την Ρωσική στρατιωτική υπερδύναμη, να οδηγήσει στη “οριστική αναμέτρηση” με το όποιο κόστος για ολόκληρο τον πλανήτη.
Η φράση που αποδίδεται σε εκπροσώπο των Rothschild “αν ο κόσμος δεν είναι δικός μας, καλύτερα να μην υπάρχει” δίνει το μέτρο της παγκόσμιας κρίσης που διέρχεται ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός και το στίγμα της ιστορικής καμπής την οποία διανύουμε
Η ραγδαία τροπή αυτή της καπιταλιστικής εξέλιξης, που μετασχηματίστηκε σε κρίση, συντελείται αμέσως μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την επέλαση της μιας και μόνης άποψης για την εξέλιξη της παγκόσμιας κοινωνικοοικονομίας, κατά το δόγμα του μονεταριστή οικονομολόγου Milton Friedman, που εξέφρασε την νεοφιλελεύθερη πολιτικοοικονομική τάση στον Δυτικό κόσμο δημιουργώντας το τέρας της άκρατης χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας σε βάρος του κευνσιανικού μοντέλου της καπιταλιστικής – έτσι κι’ αλλιώς – βαρβαρότητας, πετώντας κυριολεκτικά στο περιθώριο την εργατική τάξη και διαμορφώνοντας το πεδίο της αποπαραγωγικοποίησης της οικονομικής βάσης των κρατών του Δυτικού κόσμου, με αποτέλεσμα οι πρακτικές μέθοδοι του χρηματοπιστωτισμού, σαν κυρίαρχη οικονομική έκφανση, τελικά να επιτύχουν ταχύτατα την πολιτικοοικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση και ακύρωση των παραγωγικών κοινωνικών στρωμάτων σε όλο το μήκος και το πλάτος του άλλοτε Δυτικού κόσμου.
Έτσι ξεκινά αυτό που το 2013 ονόμασα “Δεύτερο κύκλο του παγκόσμιου καπιταλισμού” που χαρακτηρίζεται από τη μεταφορά του παραγωγικού κέντρου της παγκόσμιας οικονομίας στις μέχρι τότε “αναδυόμενες” δυνάμεις της Ευρασίας, οι οποίες ταχύτατα και στην πράξη κατέρριψαν την θεωρία
Friedman στην οποία βασίστηκε η νεοφιλελεύθερη πολιτική άποψη ότι το χρήμα μπορεί να αυτοαναγεννάται μέσα από την εκμετάλλευση της φθηνής εργασιακής προσφοράς και των χρηματοπιστωτικών, χρηματιστηριακών τοποθετήσεων που θα απέφεραν πολλαπλάσιο κέρδος στα χέρια όσων είχαν την οικονομική δύναμη, αφυδατώνοντας οικονομικά τις κοινωνικές τάξεις που παρήγαγαν τον οικονομικό πλούτο, τις οποίες μέσα από την μεταφορά των οικονομικών παραγωγικών μονάδων στις “αναδυόμενες” τότε χώρες, τις έστελναν στο κοινωνικό περιθώριο.
Το δομικό καπιταλιστικό πρόβλημα στον άλλοτε Δυτικό κόσμο ξεκινά από την ώρα που οι χώρες της Ευρασίας, με κυρίαρχο την Κίνα, ενσωματώνουν την παραγωγική οικονομία παράγοντας την συντριπτική πλειοψηφία κάθε είδους καταναλωτικών αγαθών και ταυτόχρονα οικειοποιούνται τις καπιταλιστικές μεθόδους που οδηγούν στον κεφαλαιακό έλεγχο μεγάλων άλλοτε Δυτικών παραγωγικών κολοσσών ή και αντιγράφοντας τεχνολογικές εξελίξεις τις οποίες αποδίδουν στην κατανάλωση σε άκρως ανταγωνιστικές τιμές και αναδεικνύονται έτσι οι ουσιαστικοί οδηγοί της “κούρσας” του οικονομικού ανταγωνισμού αποθεματοποιώντας πραγματικό πλούτο έναντι του αντίστοιχου φαινόμενου πλούτου, που αναπαράγει η “φούσκα” του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού στον άλλοτε Δυτικό κόσμο
Οι φραστικοί πολιτικοί αμοραλισμοί του Macron ούτε τυχαίοι είναι ούτε αποκλειστικά δικοί του ασφαλώς!
Όλος αυτός ο πολιτικός αμοραλισμός που εκτυλίσσεται στη γηραιά ήπειρο από ηγετίσκους, που κρύβονται από τον λαό και από δοτά εκτελεστικά όργανα (Κομισιόν) που εκφράζουν το κατασκευασμένο και αντικοινωνικό μόρφωμα της ΕΕ έχει σαν στόχο τη διαρκή πρόκληση της Ρωσίας και ίσως τη δημιουργία πολιτικών τετελεσμένων, προκειμένου να εντείνουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μπορεί να φθάσουμε στη “τελική αναμέτρηση”, αφού το “παιχνίδι” της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής ηγεμονίας έχει για τους νεοφεουδάρχες του Δυτικού κόσμου χαθεί
Ο πολιτικός βερμπαλισμός Macron βρίσκει προς το παρόν απέναντι του όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρωπαϊκής κολεκτίβας.
Όμως τίποτα δεν είναι σταθερό στην εξέλιξη αυτής της κρίσης, στην οποία αναβίωσαν και οι εθνικιστικοί μεγαλοϊδεατισμοί και τα ιστορικά απωθημένα του προηγούμενου πολέμου, που αποτέλεσε την τελευταία μεγάλη ιστορικής σημασίας κρίση στη γηραιά ήπειρο
Ένα θα πρέπει όμως να είναι γνωστό στους “γρυλλίζοντες” πολιτικούς νάνους και τα πολιτικά νεοφεουδαρχικά ενέχυρα της Ευρώπης
Αυτή η αναμέτρηση, αν μετά από τις μεθοδευμένες προκλήσεις των νεοφεουδαρχικών κέντρων στα οποία ομνύουν προκληθεί, τότε πραγματικά θα συντελεστεί το “τέλος της ιστορίας”, στο οποίο κάποιοι “θα γίνουν μάρτυρες και κάποιοι δεν θα προλάβουν να κάνουν ούτε τον σταυρό τους”