Η επιχείρηση «Καταιγίδα Αλ Άκσα» που έθεσε σε εφαρμογή η Χαμάς πριν μια εβδομάδα και συγκεκριμένα το πρωί του Σαββάτου 7 Οκτωβρίου και το πρωτοφανές στρατιωτικό φιάσκο που υπέστησαν οι Ισραηλινοί που θεωρούνταν ο πιο εξελιγμένος στρατός του κόσμου, φήμη που κλονίστηκε σοβαρά στην Γάζα το πρωινό εκείνου του Σαββάτου, είχε τον προφανή πολιτικό στόχο, κατά την εκτίμηση μου, να τραβήξει το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας πάνω στο Παλαιστινιακό ζήτημα που κινδύνευε να τελματωθεί, σε μια απαράδεκτη για πολιτικούς και ανθρωπιστικούς λόγους κατάσταση, πάρα τις πάγιες αποφάσεις του ΟΗΕ και με την Παλαιστινιακή αρχή του Αμπάς πλήρως πολιτικά αποδυναμωμένη στην Παλαιστινιακή κοινότητα και να επαναδραστηριοποιήσει συνειδησιακά τον Αραβικό κόσμο, μπροστά στις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στον χάρτη της διεθνούς ισχύος, ώστε επιτέλους να βρεθεί μια πολιτικά και ιστορικά δίκαιη λύση στο Παλαιστινιακό πρόβλημα.
Αποφεύγοντας τις εύκολες και ανιστόρητες, επιεικώς, αναφορές στην οργάνωση της Χαμάς, την οποία η κρατούσα προπαγάνδα του “νέου αγγλοσαξονισμού” χαρακτηρίζει “τρομοκρατική οργάνωση”, την στιγμή που αυτή η οργάνωση έχει πολιτικά ηγεμονικό ρόλο στις τάξεις της Παλαιστινιακής κοινότητας, μετά τις επάλληλες πολιτικές αποτυχίες της Εθνικής Παλαιστινιακής Αρχής, υπό τον σημερινό πρόεδρο και διάδοχο του Γιασέρ Αραφάτ, Μαχμούντ Αμπάς, θα ήθελα με την ευκαιρία να παραθέσω μερικά ιστορικά στοιχεία γύρω από το ματωμένο Παλαιστινιακό ζήτημα και στις γενοκτονικές πολιτικές των Σιωνιστών εξουσιαστών του κράτους του Ισραήλ, που επί δεκαετίες, με ελαχιστότατες εξαιρέσεις, δυναμιτίζουν κάθε προσπάθεια εύρεσης ειρηνικής λύσης που προϋποθέτει την ύπαρξη ενός ΔΙΕΘΝΩΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Πάμε πίσω στο 1967 λοιπόν, όπου δεν έχουμε μία πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Αράβων μόνο.
Στην ουσία αυτή η σύγκρουση ήταν μία σύγκρουση μεταξύ αποικιοκρατίας και αντιαποικιακού κινήματος.
Το παλαιστινιακό, έτσι και αλλιώς, είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα που οι γεωπολιτικές του προεκτάσεις αφορούν όλο τον πλανήτη.
Με αυτήν την έννοια, η νίκη του Ισραήλ το 1967 ήταν μία νίκη της αποικιοκρατίας, σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο, απέναντι σε ένα αντιαποικιακό κίνημα το οποίο συγκροτούσαν η Παλαιστίνη, η Αίγυπτος του Νάσερ και η Συρία.
Το αντιαποικιακό κίνημα πρότεινε ένα κοινό κράτος, Εβραίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων στη γη της Παλαιστίνης. Αυτό το σχέδιο θα απέτρεπε τις αδηφάγες εδαφικές βλέψεις του Ισραήλ που επιδίωκε την εκτόπιση των Αράβων από την περιοχή, την κατάργηση της πολιτικής του απαρτχάιντ και των φυλετικών διακρίσεων και βέβαια την έστω και αναγκαστική – για τις πεποιθήσεις των σκληρών Σιωνιστών – συνύπαρξη Εβραίων και Αράβων κάτω από μια κοινή κρατική οντότητα Ένα κοινό κράτος για όλους.
Αυτό προέβλεπε και το προσχέδιο της PLO το 1969, ένα ενιαίο κράτος κόντρα στην πολιτική του Ισραήλ να επιβάλει ένα “εθνοκαθαρτικό” μοντέλο στην περιοχή.
Πηγαίνοντας ιστορικά ακόμα πιο πίσω ας δούμε ποιες τελικά ήταν οι συνθήκες κάτω από ποιες συνθήκες φτάνουμε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948;
Οι Παλαιστίνιοι, είχαν αντιδράσει από πολύ νωρίς στο σχέδιο της ίδρυσης ενός ευρώ-αποικιοκρατικού κράτους στη γη τους.
Όμως ο αγγλοσαξονισμός είχε αλλά σχέδια για την περιοχή ήδη από το 1917
Μέσω μιας επιστολής που δημοσιοποιήθηκε, μια ανοικτή επιστολή που χρονολογείται από τις 2 Νοεμβρίου 1917 και υπογράφηκε από τον Άρθουρ Μπάλφουρ , τον Βρετανό Υπουργό Εξωτερικών που απευθύνονταν στο Λόρδο Λάιονελ Ουόλτερ Ρόθτσιλντ, στον εκπροσώπο της βρετανικής εβραϊκής και οικονομικής κοινότητας του σιωνιστικού κινήματος, η επιστολή αυτή, η οποία θα γινόταν γνωστή ως «Διακήρυξη Μπάλφουρ», σηματοδοτούσε την νέα βρετανική πολιτική για την Παλαιστίνη.
Το 1922 η Κοινωνία των Εθνών εγκρίνει το αγγλικό σχέδιο και ουσιαστικά του προσφέρει τη μέγιστη δυνατή νομιμοποίηση από τη Δύση στην ίδρυση Ισραηλινού κράτους στην περιοχή
Το 1933 ξεσπούν μεγάλες διαμαρτυρίες κι απεργίες των γηγενών και εν συνεχεία μια μεγαλειώδης παλαιστινιακή εξέγερση, την οποία καταπνίγουν οι Βρετανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις .
Το 1938 ένα γκρουπ οπλισμένων σιωνιστών αρχίζει επιθέσεις προς τους Παλαιστίνιους και το 1939 διαλύουν και καταστέλλουν την αραβική εξέγερση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από το 1936.
Με το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου έρχεται η ώρα της παγίωσης του αγγλοσαξονικού σχεδίου που έμελλε να επηρεάσει όλη την Μ Ανατολή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Τον Μάιο του 1948 ιδρύεται το κράτος του Ισραήλ το οποίο αναγνωρίζουν αμέσως τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΣΣΔ σε μια βιαστική και λανθασμένη πολιτική κίνηση για την Σοβιετική Ένωση, που δεν ήταν η μόνη και δεν αποτελεί το μοναδικό πολιτικό λάθος της τότε Σταλινικής ηγεμονίας στην ΕΣΣΔ
Ο ίδιος ο Στάλιν είχε προβλέψει αμέσως μετά την αναγνώριση της κρατικής Ισραηλινής οντότητας ότι η περιοχή δεν θα έβρισκε τον δρόμο της ειρήνης ποτέ!
Το γενικότερο πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη όπως και σε όλο τον κόσμο ήταν υπέρ των Εβραίων, αφού έβλεπαν το φως τα συγκλονιστικά γεγονότα που συνέθεταν το αποτρόπαιο έγκλημα του Ολοκαυτώματος.
Ο αγγλοσαξονισμός που κυριάρχησε πολιτικά στην μεταπολεμική Ευρώπη πέτυχε δύο νίκες με μια κίνηση, που την κάλυπταν τα προφανή ουμανιστικά χαρακτηριστικά που γεννούσε η αποτρόπαια Ναζιστική πολιτική της “τελικής λύσης”, μέσα από το Διεθνές έγκλημα του ολοκαυτώματος, κατά του ανθρώπου.
Πρώτον, κραδαίνοντας υποκριτικά – αυτό έδειξε η νεότατη πολιτική ιστορία ως τις μέρες μας – τον αντιναζισμό, αποσιώπησε τόσο τον διάχυτο ευρωπαϊκό αντισημιτισμό, όσο και την δυτική αποικιοκρατία, που διέπραξε γενοκτονίες κι ολοκαυτώματα σε όλον τον κόσμο για αιώνες.
Δεύτερον, συνδέοντας το Ολοκαύτωμα με την ίδρυση του Ισραήλ, μετέτρεψε τις δυτικές ευθύνες, για μια δίκαιη και προοπτικά ειρηνική συνύπαρξη Εβραίων – Αράβων στην περιοχή, σε μια πολιτική κατάφορης αδικίας σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού της περιοχής, ανοίγοντας έναν κύκλο αίματος που διαρκεί ως τις μέρες μας και μετατρέποντας την περιοχή σε δεύτερη – μετά την Βαλκανική – παγκόσμια, αυτή την φορά, “πυριτιδαποθήκη” έτοιμη να τινάξει στον αέρα ανά πάσα στιγμή την παγκόσμια ειρήνη, συμβατή όμως αγγλοσαξονική αποικιοκρατική λογική στις γεωπολιτικές, γεωοικονομικές και γεωστρατηγικές βλέψεις της.
Ταυτόχρονα αναδείχτηκε η αγγλοσαξονική πολιτική ηγεμονία στον Δυτικό κόσμο, εκείνη την περίοδο, σε ηθικό ηγεμόνα, φυλάσσοντας για τον εαυτό της τον ρόλο του απόλυτου κριτή και στην σκληρή εθνικιστική Σιωνιστική πλευρά του Ισραήλ το διαρκές επιχείρημα του απόλυτου θύματος.
Αυτή την “πολιτική λογική” επιχειρεί να συντηρήσει ο “νέος αγγλοσαξονισμός” και σήμερα, παρ’οτι δέχεται πολλαπλές ήττες σε όλα τα γεωπολιτικά μέτωπα, ευρισκόμενος σε δυναμική αποδρομή.
Κλείνοντας το σημείωμα αυτό θα ήθελα να παραθέσω την σημείωση ενός κορυφαίου, διαχρονικά, διανοητή που άφησε αξεπέραστο ως σήμερα το σημάδι της σκέψης του στην παγκόσμια κοινωνία, σε σχέση με το “ιουδαϊκό ζήτημα” :
«Οταν η κοινωνία θα επιτύχει να καταργήσει την εμπειρική φύση του ιουδαϊσμού, την εμπορική δηλαδή συναλλαγή και τις προϋποθέσεις της, ο εβραίος δε θα μπορεί να υπάρχει, γιατί η συνείδησή του δεν θα έχει πια αντικείμενο, γιατί η υποκειμενική βάση του ιουδαϊσμού, η πρακτική ανάγκη θα έχει πάρει ανθρώπινη κατεύθυνση, γιατί θα έχει εξαλειφθεί η σύγκρουση ανάμεσα στην ατομική και αισθητή ύπαρξη του ανθρώπου και στην ύπαρξή του ως γένος. Η κοινωνική χειραφέτηση του εβραίου είναι η χειραφέτηση της κοινωνίας απ΄ τον ιουδαϊσμό».
ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΑΡΞ
Πάντοτε ευπειθής
Νίκος Σίμος