Μπορεί να υπάρξει συνέχεια στη χρόνια Ισραηλινή αυθαιρεσία χωρίς την προστασία και την πολλαπλή αρωγή των ΗΠΑ και δίχως την “προστασία” των νεοφεουδαρχών, που έχουν άμεση σχέση με αυτό και στους οποίους οφείλει την ύπαρξη του σαν κράτος, όπου από το 1948 και από την ίδρυση του σχεδόν, αποτέλεσε ένα μόνιμο πρόβλημα, με πολλές αυθαιρεσίες στην περιοχή που παραβίαζαν σε πολλές περιπτώσεις τις αρχές του Δικαίου, σε βάρος των Αραβικών πληθυσμών και ιδιαίτερα σε βάρος των Παλαιστινίων;
” Η μοίρα της Παλαιστίνης, όπου βρίσκονται οι Άγιοι Τόποι των μεγάλων θρησκειών του κόσμου, βρίσκεται στο επίκεντρο των πιο οξυμένων κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών όχι εδώ και αιώνες, αλλά εδώ και χιλιετίες.
Αν όμως δεν ανατρέξουμε στην αρχαιότητα, αλλά εστιάσουμε μόνο στη σύγχρονη εποχή, θα διαπιστώσουμε ότι το παλαιστινιακό ζήτημα, σε όλη του την πολυπλοκότητα, υπήρξε η πεμπτουσία της διεθνούς πολιτικής του 20ού αιώνα. Πιθανότατα βιώνουμε σήμερα το τέλος του, με την έννοια της πολιτικής και των όσων έχει αποδώσει.” σημειώνει εύστοχα ο Ρώσος Fyodor Lukyanov γνωστός δημοσιογράφος και αναλυτής
Είναι αλήθεια, ακόμα ανομολόγητη στον άλλοτε Δυτικό κόσμο, ότι η εποχή των αγγλοσαξονικού τύπου” αυτοκρατοριών ” έχει τελειώσει οριστικά, με την ταυτόχρονη ανάδειξη νέων δυνάμεων, όπου μέσα από την ισχύ της παραγωγικής οικονομίας – που αφρόνως τους παραχωρήθηκε, αφού η Δύση εισέρχονταν στη φάση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας και στην εντατική αποπαραγωγικοποίηση που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του σχεδίου της νεοφεουδαρχικής μετακοινωνίας – αμφισβήτησαν εδώ και χρόνια και τώρα πλέον ανοιχτά το σχέδιο της μονοκρατορίας της Δύσης που αποκλήθηκε “παγκοσμιοποίηση” και είναι μια ολοκληρωτική βαρβαρότητα και ένας φεουδαρχικού τύπου σχεδιασμός που κατατείνει σε ένα παγκόσμιο “κολχόζ”, στο οποίο αποδρομούνται όλα τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, με βάση τους αγγλοσαξονικούς προσχεδιασμούς του 1917, αφού χρησιμοποιήθηκε το διεθνές έγκλημα του εβραϊκού ολοκαυτώματος, σαν θυμικό πρόσχημα για την δημιουργία του, η ευρύτερη αυτή περιοχή της Μ Ανατολής δεν κατάφερε να βρει ηρεμία και παρόλη την άλλοτε διαίρεση του κόσμου οι συγκρούσεις και το αίμα, καθώς και οι εξοστρακισμοί πληθυσμών υπήρξαν συχνοί, αφού τα “ψυχροπολεμικά στρατόπεδα”, του τότε διαιρεμένου κόσμου, έμμεσα συμμετείχαν στις συγκρούσεις, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα εύρεσης μιας ειρηνικής λύσης, που θα προϋπέθετε ένα ξεχωριστό Παλαιστινιακό κράτος, παρότι αυτό είχε συμφωνηθεί ήδη από το 1948 με ευθύνη κυρίως – αλλά όχι αποκλειστικά – των Ισραηλινών που αρνούνταν επίμονα μια τέτοια λύση, συνεπικουρούμενοι από τους πολιτικούς και οικονομικούς προστάτες τους και την ταυτόχρονη αδυναμία, εξ αιτίας γεωπολιτικών συσχετισμών – που έχουν την βάση τους στην συμφωνία της Γιάλτας (Φλεβάρης του 1945) – του Συμφώνου της Βαρσοβίας να πιέσει καθοριστικά στην επιβολή μιας αποδεκτά ειρηνικής λύσης.
Η εμφανής πλέον αδυναμία των Αμερικανών να επιβάλλουν μια δική τους ατζέντα στην περιοχή, ανάλογη με αυτήν που επιδεικτικά ευνοούσε τις αυθαιρεσίες του Ισραήλ στην περιοχή για περισσότερο από μισό αιώνα, καθώς και η συντριπτική ήττα της “Δυτικής συμμαχίας” στο Ρωσοουκρανικό μέτωπο, οι διπλωματικές επιτυχίες του Σινορωσικού άξονα συνεννόησης που επιτάχυνε τις τάσεις χειραφέτησης των χωρών του Παγκόσμιου Νότου, απλώς επιβεβαιώνουν ότι είμαστε ήδη στο “τέλος της ιστορίας” της αγγλοσαξονικής επιρροής στον πλανήτη και αυτό αποτελεί τον εφιάλτη των νεοφεουδαρχών, που χρησιμοποιώντας τον Δυτικό άλλοτε κόσμο σαν την αιχμή του δόρατος των νεοφεουδαρχικών τους σχεδίων, ήθελαν και θέλουν έναν πλανήτη απόλυτα ελεγχόμενο στις ψυχότροπες ορέξεις τους
Η πραγματικότητα μετά τον πόλεμο στην Γάζα και τα εγκλήματα κατά του ανθρώπου που συντελούνται εκεί θα είναι εξαιρετικά δύσκολη για την πολιτική τάξη του Ισραήλ
Οι Αμερικανοί θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να διατηρήσουν τους ισχνούς διαύλους επικοινωνίας με όσα κράτη του Αραβικού κόσμου μπορούν ακόμα να τους ακούσουν, παρ’ ότι και αυτό θα αποτελεί μια μόνιμη περιπέτεια στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής από τις ΗΠΑ, αφού η ηγεμονία στο παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο μετατοπίζεται ταχύτατα και σταθερά στην Ανατολή
Ποιος θα εγγυηθεί ότι η “εσωτερική διευθέτηση” του Παλαιστινιακού ζητήματος, στην οποία θα υποχρεωθεί το Ισραήλ μετά τον πόλεμο στην Γάζα, χωρίς την άλλοτε καθοριστική υποστήριξη των Αμερικανών προστατών του, θα αποβεί επ’ ωφελεία του, σε ένα γεωπολιτικά μεταβαλλόμενο περιβάλλον, όπου στις νέες δυνάμεις που διεκδικούν την γεωπολιτική ηγεμονία υπάρχει έντονη η διάθεση επαναπροσδιορισμού του καθημαγμένου, από την αγγλοσαξονική πολιτική πρακτική, διεθνούς δικαίου στην καθολικά αρχική αποδεκτή βάση του και με τον Αραβικό κόσμο σε δυναμική πορεία χειραφέτησης μακριά από τις αγγλοσαξονικές άλλοτε επιρροές;
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι τώρα μόλις άνοιξε ένα υπαρξιακό κεφάλαιο για το κράτος του Ισραήλ και την πολιτική τάξη του, σε έναν εντελώς καινούργιο και εξαιρετικά πολύπλοκο κόσμο
Πάντοτε ευπειθής
Νίκος Σίμος