Προσπαθώντας συντομογραφικά να συντάξω κάποιες σκέψεις για την πολιτική επικαιρότητα αυτής της επικράτειας, καλύτερα και ακριβέστερα αυτού του χώρου στον οποίο ζούμε, πρόσεξα μια ανάρτηση απολαυστική ενός οξύνοα διαδικτυακού φίλου ο οποίος έγραψε:
“Το μείζον πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι εάν ο Μπάμπης ο μπετατζής μπορεί να γίνει μανούλα”
Σε αυτό το σημείο δυστυχώς βρίσκεται η δημόσια συζήτηση του ιδιωτικού βιλαετίου, απότοκου δουλείας, που καταχρεωμένο βαδίζει στο πεπρωμένο του ακολουθούμενο από τον πληθυσμό του, που η πλειοψηφική απάθεια και μεμψιμοιρία αποτελεί μάλλον αντικείμενο μελέτης και διατριβών της κοινωνικής επιστήμης
Μαθαίνω ότι η κυρίαρχη και δυστοπική Μητσοτακική Δεξιά έχει σοβαρά ζητήματα με το διαστροφικό νομοσχέδιο που ψευδεπίγραφα ομνύει στον νεοταξικό “δικαιωματισμό” – περί γάμου και τεκνοθεσιας ομόφυλων ζευγαριών – ενώ στην ουσία αυτό που προβάλλει, για όποιον καταλαβαίνει σε τι εποχή ζούμε, είναι το απεχθές πρόσωπο της μετακοινωνίας των ανθρωποειδών, που θέλουν να διαστρέψουν τους θεμελιακούς κανόνες της φύσης και να προβάλλουν τις φυσικές εξαιρέσεις σαν τον κυρίαρχο κανόνα της ζωής
Όμως πολύ λίγη σημασία έχει, για παράδειγμα , πόσους οπαδούς και ταυτόχρονα ενεργούς συνενόχους για την πορεία της χώρας χάσει η Μητσοτακική ΝΔ ή οποιοσδήποτε άλλος εντολοδοχικός σχηματισμός, που παριστάνει κόμμα ενώ δεν είναι, ακολουθώντας τις εντολές των δυνάμεων που εκτός από ιστορικά προτεκτοράτο, την έχουν καταστήσει αέναη αποικία δυσβάστακτου χρέους που θα την οδηγήσει, το αργότερο σε μια 10ετια από τώρα, στην καθολική χρεωκοπία
Σημασία έχει η καθολική και διαρκής απάθεια της πλειοψηφίας των νεόδουλων – νεοελλήνων που ενώ βλέπουν την Χώρα να χάνεται, ενώ βλέπουν ότι εδώ και 13 χρόνια φτωχοποιουνται απίστευτα, ενώ διαπιστώνουν ότι από το 2011, ένα χρόνο δηλαδή από την εφαρμογή της πρώτης μνημονιακής σύμβασης του σαλαμοποιημένου μνημονίου του 2010, ισχύει ο κανόνας “κάθε πέρσι και καλύτερα “, ενώ διαπιστώνουν την παράδοση του κράτους στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και την παράδοση των υποδομών της χώρας σε ιδιώτες, πάντα και κάτω από τις πάγιες μνημονιακές δεσμεύσεις, παραμένουν απαθείς, άβουλοι και νωθροί χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ο αγώνας για την επιβίωσή τους είναι απόλυτα υποθηκευμένος 13 χρόνια τώρα και τίποτα δεν σταματά τον κατήφορο της χώρας προς τον Καιάδα της ιστορίας.
Με αυτό το κοινωνικό κλίμα της απάθειας, της ιδιώτευσης και της μεμψιμοιρίας, οι λίγες φωνές αντίστασης, που ιστορικά σε αυτό τον ανελευθέρωτο τόπο, πάντα υπήρχαν και συχνά έγραφαν τις πιο αξιοπρεπείς ιστορικές σελίδες του, δεν έχουν καμία ελπίδα να κινητοποιήσουν την ήδη νεκρή κοινωνική συνείδηση των πλειοψηφουντων, που στήριζαν παραδοσιακά την στάση τους στα δημόσια ζητήματα της χώρας μόνο στο εξατομικευμένο συμφέρον τους!
Ο αγώνας των κοινωνικά μειοψηφούντων στην Χώρα αυτή για τον τερματισμό του πολλαπλού κατήφορου που έχει χρόνια τώρα δρομολογηθεί και επιταχύνεται,
είναι αγώνας συνείδησης
Στα προτεκτοράτα οι αγώνες συνείδησης γράφουν ιστορικές σελίδες θάρρους που συγκινούν, δεν αλλάζουν όμως την ροή της ιστορίας προς τον αφανισμό και την απαξία της δέσμιας χώρας
Μετά τιμής
Νίκος Σίμος