Παρακολούθησα, από απόσταση ασφαλείας και αποσπασματικά, τις συνεδριάσεις της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και την αξιοθρήνητη “πολιτική” παρουσία Κασσελακη ως “ηγέτη”, που η σχέση του με την πολιτική είναι τόση, όση η δική μου σχέση με τον προτεσταντισμό!
Το διήμερο αυτό αποτέλεσε για εμένα μια επιβεβαίωση, που έρχεται στην από επταετίας δημόσια θέση μου, σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, περί νεοφανούς – νεοδεξιού μορφώματος, που ανέδειξε η δυστυχής μνημονιακή συγκυρία, αφού προηγούμενα περίτεχνα σχεδιάστηκε και η “νέα μορφή” του σε επίπεδο ηγεσίας, ώστε να διαμορφώνει προσδοκίες και ελπίδες για αντίσταση και ανατροπή του μνημονιακού άγους, που βέβαια διαψεύστηκαν, πράγμα απολύτως αναμενόμενο από όσους παρακολουθούσαν με προσοχή την πολιτική εξέλιξη στην Χώρα .
Κατά την διάρκεια της εντολοδοχικής “διακυβέρνησης” του και με την επίμονη επανάληψη του πολιτικού όρου “αριστερά” επιχειρούσε να πείσει τους νεοέλληνες ότι η κυβερνητική θητεία της “πρώτη φορά αριστερά” ήταν περίπου καταναγκαστική, λόγω μνημονίου που τους επέβαλαν οι δανειστές, σαν να μην υπήρξαν η Αξιωματική αντιπολίτευση στην περίοδο της μνημονιακής λαίλαπας κατά την οποία διατράνωναν – δια του “ολετήρα” Τσίπρα – ότι το κόμμα αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, “είναι η κάθε λέξη του Συντάγματος” και ότι το μνημόνιο θα τελείωνε με την ανάληψη της εξουσίας από αυτόν με “έναν νόμο και με ένα άρθρο”, για να ακολουθήσει ότι γνωρίσαμε με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 και την επακόλουθη υπογραφή της οριστικής αποικιοποίησης της χώρας, με την χειρότερη και καταληκτική τρίτη μνημονιακή σύμβαση
Η διαρκής επανάληψη του όρου “αριστερά” καθ όλη την διάρκεια της εντολοδοχικής και υποταγμένης κυβερνητικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία ολοκληρώθηκε η δια του χρέους ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ της χώρας, είχε έναν και ΜΌΝΟ ΠΡΟΦΑΝΉ ΣΤΟΧΟ, που γίνονταν αντιληπτός από τους πραγματικά προοδευτικούς πολίτες στην Χώρα αυτή:
Την ΚΑΤΑΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΌΡΟΥ “ΑΡΙΣΤΕΡΆ” ,ώστε επί της ουσίας να τελειώνει μια και καλή κάθε λαϊκή ελπίδα για αντίσταση στα σχέδια αποικιοποίησης της χώρας και μετατροπής της σε χώρο διαμετακόμισης ξένων, προς την Χώρα και την κοινωνία της συμφερόντων, καθιστώντας την παρία των εξελίξεων και των παγκόσμιων τεκτονικών γεωπολιτικών μεταβολών του 21ου αιώνα
Η επιτομή της πολιτικής παρακμιακής περιόδου που βιώνει η χώρα αναδείχτηκε αδιάψευστα και στο διήμερο αυτό των πολιτικών διεργασιών σε ανώτερο κομματικό επίπεδο, ενός κόμματος που πολιτικά έχασε την όποια ταυτότητα είχε, ή αυτάρεσκα διατυμπάνιζε ότι είχε, εδώ και μια οκταετία και που αποτελεί αναπόσπαστο και οργανικό τμήμα της πολιτικής παρακμής της χώρας
Γιατί μετά τον Σεπτέμβρη του 2015 και μετά την εκλογική “νίκη” του ΣΥΡΙΖΑ, στις εκλογές που η αποχή ήταν τότε κοντά στο 49%, ο χώρος αυτός ήταν πολιτική μειοψηφία στις τάξεις της νεοελληνικής κοινωνίας και θα γνώριζε την εκλογική ήττα οποιαδήποτε στιγμή αποφάσιζε να αναμετρηθεί εκλογικά
Δεν χρειάζονταν δηλαδή να έρθει το 2019 για να χάσει και τυπικά τις εκλογές και νωρίτερα αν αποφάσιζε να αναμετρηθεί εκλογικά θα ήταν ο ηττημένος
Είχε ξεγελάσει την κοινωνία σκορπώντας φρούδες ελπίδες και είχε ήδη γίνει μέρος του εθελόδουλου πολιτικού κατεστημένου μιας ιστορικά εγγενώς ανελεύθερης χώρας
Η “ριζοσπαστική αριστερά” – πάντα δυσκολευόμουν να καταλάβω τον όρο και το ουσία πολιτικό του περιεχόμενο – είναι από την Κυριακή ουσιαστικά και τυπικά νεκρή και ο θάνατος της αποτελεί την απόδοση της ιστορικοπολιτικής Νέμεσις απέναντι σε ένα μόρφωμα, που χρησιμοποιώντας τον αιματοβαμμένο στην Χώρα αυτή πολιτικό όρο της “αριστεράς” και τους αγώνες του για μια καλύτερη ζωή και δικαιότερη κοινωνία, τον συκοφάντησε και τον διέσυρε ταυτοποιώντας τον με την υποταγή και την εθελοδουλεία, πολιτικές πράξεις που πάντα μάχονταν η πραγματική Αριστερά των αγώνων του αίματος και της προσφοράς στο λαϊκό δίκαιο
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω, αλλά ταυτόχρονα στο παρακμιακό δημόσιο πολιτικό πεδίο μου μοιάζει “φυσιολογικό”, πως για παράδειγμα ο κ Τσακαλωτος επικαλείται την αριστερά και στο όνομα της αποχωρεί με την “τάση” – άλλος καινοφανής πολιτικά όρος- στην οποία τέθηκε επικεφαλής, όταν ήταν αυτός που αποτέλεσε τον πλέον πειθήνιο υπουργό και εφαρμοστή της τρίτης και χειρότερης μνημονιακής σύμβασης, που έχει θάψει την Χώρα για ένα αιώνα και που επιχειρούν και σήμερα ακόμα, αρνούμενοι το ανοσιούργημα στο οποίο συμμετείχαν, να μας πείσουν ότι δήθεν η Χώρα βγήκε από τα μνημόνια και την επιτήρηση των επικυρίαρχων και δανειστών, όταν η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική
Αρνούμαι να δεχτώ, αν και στην περίοδο της πολιτικής καθολικής παρακμιακής πορείας της εναπομείνουσας χώρας φαίνεται “φυσιολογικό”, πως στελέχη αυτού του χώρου, δήθεν αντιπαρατιθέμενα στη “εσωστρέφεια” των εσωκομματικών εξουσιαστικών βιλαετίων, με την οποία εδώ και δίμηνο περίπου διαγκωνίζονται, μιλούν για την ανάγκη σχεδίου που θα βγάλει την κοινωνία από τα κοινωνικοοικονομικά δεινά της, όταν οι ίδιοι και οι πολιτικές της υποταγής και της παράδοσης τους στην μνημονιακή καταιγίδα της δουλείας της χώρας που ακολούθησαν, αποτέλεσαν ΑΝΑΠΌΣΠΑΣΤΟ ΜΕΡΟΣ αυτών των δεινών
Το πολιτικό “παίγνιο” της εναλλαγής των εντολοδοχικών εξουσιών στην Ελλάδα είναι πλέον εδώ και καιρό στα χέρια των οικονομικών κοτζαμπάσιδων των Αθηνών και της πρεσβείας που αγρυπνά προκειμένου να διατηρηθεί η θέση του προτεκτοράτου στα γεωστρατηγικά σχέδια του σε αποδρομή “Δυτικού στρατοπέδου” και μόνο η λαϊκή αφύπνιση μπορεί να αλλάξει αυτή την αναπότρεπτη, μέχρι τώρα, καθοδική πορεία χώρας και κοινωνίας
Λύσεις από τους “μεταμορφισμούς” εντολοδόχων, όποιες κομματικές σημαιουλες κι ‘αν κρατάνε για να ξεγελούν τους νεοέλληνες, μην περιμένετε
” Οι βάρβαροι” δεν αποτελούν μια κάποια λύση για το αδιέξοδό μας εδώ και πολύ καιρό… Δεκατρία ολόκληρα χρόνια!
Νίκος Σίμος