Η χρονική περίοδος που επιλέγεται για την επι της ουσίας οριστική δρομολόγηση της επίλυσης των Ελληνοτουρκικών διαφορών – μέσα από το μη δεσμευτικό μεν, αλλά καθοριστικό των παραπέρα εξελίξεων, «σύμφωνο φίλιας» μεταξύ των δυο χωρών που υπογράφηκε στην Αθήνα στις 7 Δεκέμβρη του 2023 – δεν είναι τυχαία ούτε συγκυριακή
Η χώρα βρίσκεται στο κέντρο μιας βαθιάς και πολύπλευρης παρακμής που σηματοδοτεί ,πολύ φοβάμαι, την πορεία του τέλους και πάντως, σε κάθε περίπτωση, όπως όλα δείχνουν – κυρίως τα δημογραφικά στοιχεία – της δραστικής συρρίκνωσης του Ελληνισμού.
Είμαστε στην εποχή της απόλυτης πολιτικής απαξίωσης και των αποκαλυπτικών αποτελεσμάτων μιας μακράς περιόδου ενδοτισμού, πολιτικών παλινωδιών, στο σύνολο των εθνικών μας θεμάτων, που εισήγαγε η μεταχουντική πολιτική φαυλότητα, με γνώμονα το πρόσκαιρο πολιτικομματικό όφελος, έναντι μιας κοινωνίας που απελπισμένα προσπαθεί, δυο αιώνες τώρα να εκπαιδευτεί – με ίδια μέσα και δια μέσου της Ιστορικής επανάληψης ή του αντίστοιχου ιστορικού αυτοματισμού- στην έννοια και την ουσία της Δημοκρατίας
Είμαστε στην χρονική και ταυτόχρονα ιστορική περίοδο όπου η χώρα έχει μετατραπεί σε μια αέναη χρεοδουλοπαροικία με ταυτόχρονο περιορισμό των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, που βρίσκονται σε αναστολή ήδη από το 2010, εξ αιτίας του χρεοστασίου, που τις επεφύλαξαν τα μνημόνια που της επιβλήθηκαν με πρωταγωνιστή τις ΗΠΑ και εκτελεστικά όργανα το ΔΝΤ και την ΕΕ , τα οποία κατέστησαν την χώρα μας χρέους υποτελή στις επιδιώξεις των επικυρίαρχων «Δυτικών της συμμάχων»
Η ομολογία Ομπάμα στα απομνημονεύματά του για τον τρόπο που οδηγήθηκε η χώρα στο άγος του χρέους είναι εμφατική του σχεδιασμού και των επιδιώξεων της «νεοαγγλοσαξονικής» επέλασης, μέσα στον οποίο εντάχθηκε η χώρα μας, για την επιβολή και την κυριαρχία της μεταπαγκοσμιοποιητικής πολιτικοοικονομικής πραγματικότητας, που δεν είναι άλλη από την εγκαθίδρυση μιας νέας φεουδαρχίας στον πλανήτη. Είχα σταθερά την απόλυτη πεποίθηση ότι, η προέκταση του μνημονιακού άγους της χώρας μας, έχει άμεση συνάρτηση με τα μακρογεωπολιτικά και μακρογεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και αυτό αποδείχτηκε!
Είμαστε στην περίοδο που η χώρα «προβιβάζεται» αρνητικά, από Αμερικανικό προτεκτοράτο και σε αέναη αποικία χρέους, με ένα σχέδιο που εκπονήθηκε από τους δημιουργούς της χρηματοπιστωτικής Ευρωπαϊκής κολεκτίβας, εκείθεν του Ατλαντικού και ξεδιπλώθηκε την περίοδο της μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, υλοποιούμενο από τις ΗΠΑ, ως επικυρίαρχη δύναμη του «νεοαγγλοσαξονικού δόγματος» παγκόσμια μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο, κυρίως στην Ευρώπη και τον ορισμένο σαν κηδεμόνα – από τους δημιουργούς της Ευρωπαϊκής κολεκτίβας του χρηματοπιστωτισμού (ΕΕ) – Γερμανία
Είμαστε στην χρονική περίοδο, όπου η πολιτική έκφραση της χώρας «ξύνει», κυριολεκτικά, «τον πάτο του βαρελιού», αναδεικνύοντας γόνους και μετριότητες στην κορυφή ενός ιστορικά πολιτικομεταπρατικού συστήματος, για το οποίο έχω ήδη πριν 36 χρόνια αναφερθεί ,ορίζοντας την έννοια και την «ποιότητά» του
Σε αυτή την ιστορική συγκυρία, ο σε δυναμική αποδρομή «νέος αγγλοσαξονισμός» επιχειρεί να οριστικοποιήσει τις γεωστρατηγικές κτήσεις του, μπροστά στο ενδεχόμενο- βεβαιότητα της τελικής αναμέτρησης με τις αναδυόμενες υπερδυνάμεις του νέου ιστορικού κύκλου που διαγράφει ο 21ος αιώνας
Στην περιοχή της ΝΑ Μεσογειακής ζώνης ο Αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει ανάγκη και την σε δυναμική μετατροπή από χώρα σε χώρο Ελλάδα και την «επαμφοτερίζουσα» Τουρκία, που ακολουθεί με συνέπεια μια πολιτική, κεντρικά και εθνικά σχεδιασμένη, που κινείται ανάμεσα στους αντιμαχόμενους ηγεμονικούς συνασπισμούς, αποκομίζοντας οφέλη που την καθιστούν ηγεμονική δύναμη στην περιφερειακή γεωπολιτική ,γεωστρατηγική και γεωοικονομική οντότητα της Μεσογείου
Στα πλαίσια αυτά και με ένα ενεργό διπλωματικό και πολιτικό παρασκήνιο, άγνωστο στην νεοελληνική κοινωνία, ήρθε, προς επικύρωσή του. για λίγες ώρες ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν πριν 4 ημέρες στην Αθήνα, προκειμένου να ανοίξει ένας νέος κύκλος στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, με την προ πολλού χρόνου εξαγγελθείσα επίσημα υποχωρητικότητα της Ελληνικής πολιτικής πλευράς, που στην κατάληξή της θα έχει την απεμπόληση βασικών μας θέσεων σε σχέση με τα κυριαρχικά μας δίκαια προς όφελος της Τουρκίας, σαν χώρα προτεκτοριοποιημένη, σταθερά δέσμια των «συμμαχικών» γεωπολιτικών απαιτήσεων και σταθερά δέσμια του μνημονιακού χρεοστασίου, που την καθιστά ευάλωτη και απόλυτα εξαρτημένη
Από το «Μητσοτάκης γιοκ» που είχε πει ο κ Ερντογάν ήρθαμε, σε λιγότερο από δυο χρόνια, στο «φίλε Κυριάκο»
Προς τι αυτή η μετάλλαξη ενός ηγέτη, που στην ουσία αναμόρφωσε την τουρκική πολιτική και γέννησε μεγαλοιδεατικές προσδοκίες στην τουρκική κοινή γνώμη;
Γιατί αυτή η «επίθεση φιλίας» του Τούρκου προέδρου, όταν δεν έχει γίνει γνωστή καμία διπλωματική προεργασία, στην κατεύθυνση της αναγνώρισης των εθνικών μας δικαίων, που το περιεχόμενό της να την δικαιολογεί;
Ασφαλώς και δεν τίθεται ζήτημα μετάλλαξης του Ταγίπ Ερντογάν, ούτε στις βλέψεις έναντι της χώρας μας, ούτε στα μεγαλοιδεατικά του σχέδια που κατέστησαν την Τουρκία περιφερική δύναμη στον νέο χάρτη ισχύος αυτού του αιώνα
Ήρθε στην Αθήνα έχοντας πίσω του το διπλωματικό παρασκήνιο μιας ΙΧ εξωτερικής πολιτικής της Μητσοτακικής δεξιάς, για το οποίο καθόλου δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενό της και για το οποίο έχουν υπάρξει πολλά δημοσιεύματα στον τύπο που άσκησαν δριμύτατη κριτική και στις επαφές της κ Σουρανή με τον σύμβουλο και σήμερα επι κεφαλής της ΜΙΤ κ Καλίν ,το καλοκαίρι του 2020 και στις επαφές της κ Μπούρα με το ίδιο πρόσωπο που αποτελεί έναν ,ίσως τον πλέον έμπιστο, των εξ απορρήτων σύμβουλο του Τούρκου προέδρου το 2022
Το τι διημείφθη σε αυτές τις επαφές είναι άγνωστο, πραγμα που δημιουργεί τουλάχιστον ερωτηματικά για το πως αντιλαμβάνονται στο πολιτικομεταπρατικό πεδίο την πολιτική, ακομα και στα ζητήματα που άπτονται της κυριαρχίας της χώρας !
Έκπληξη ; Καθόλου για τον γράφοντα αυτές τις γραμμές
Είναι το ίδιο πολιτικό προσωπικό που μετείχε της εξουσίας που αποδείχτηκε χρεοκοπημένη και με την σφραγίδα των «Ευρωπαίων συμμάχων» και όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε πολιτικά και ποινικά αλλά επιβραβεύθηκε αντιθέτως επάλληλα από το 2010 μέχρι σήμερα και την ευθύνη εδώ την έχει η πλειοψηφία των νεοελλήνων που συνεργεί ακουσίως στον αφανισμό της
Το διπλωματικό παρασκήνιο, που εδώ και μια διετία πραγματοποιείται, αυτής της σύντομης αλλά καίριας ,για την εθνική υπόθεση, συνάντησης αποτελεί, απ’ ότι φαίνεται, μια άκρως δεσμευτική διαδικασία και αφήνει ένα αποτύπωμα που στο μέλλον και εκ των γεγονότων θα εξηγηθεί, αφού τυπικά δεν έγιναν ποτέ γνωστές οι ατζέντες των μυστικών συνομιλιών, παρουσία μάλιστα του Γερμανικού παράγοντα και των συμβούλων του κ Σολτς και στις δυο αποκαλυφθείσες από τρίτους – και αυτό έχει την σημασία του ακόμα και για έναν κοινό, μη έμπειρο πολιτικά, νου – συναντήσεις.
Δεν είχε κανένα λόγο λοιπόν ο κ Ερντογάν να δείξει την ένταση ή τον εκνευρισμό της προηγούμενης επίσκεψής του το 2017
Δεν χρειάζεται καν να μιλήσει γι’ αυτό που πιστεύει, δηλαδή την αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης ,αφού μέσα από τις διμερείς διαπραγματεύσεις και όντας απολύτως ανυποχώρητος, ως προς τις θέσεις του, ή με την προσφυγή στην «Διεθνή δικαιοδοτική» αρχή της Χάγης, ή και στην διαιτησία (σαφέστατη η παράγραφος του συμφώνου που την εννοεί) μπορεί να επιτύχει μερικά από αυτά που υλοποιούν τον νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό σε πρώτη φάση.
Άλλωστε η εξέλιξη η ιστορική είναι μια διαρκής και όχι μια στατική χρονικά διαδικασία και όπως αλλάζουν οι καιροί, οι ηγεμονικές δυνάμεις και οι πολιτικές συνθήκες, αλλάζει και η ιστορία γέρνοντας την πλάστιγγα της νίκης σε εκείνον που μεθοδικά και αποφασιστικά – ανυποχώρητα, διαμορφώνει το συνολικό πλαίσιο που τον καθιστά νικητή της δεδομένης ιστορικής συγκυρίας σε μια οποιασδήποτε μορφής διαφορά ή διένεξη που δεν λύνεται με στρατιωτική σύγκρουση ,αυτό όμως είναι πολιτική συζήτηση που εκφεύγει του σκοπού του παρόντος σημειώματος
Κανείς δεν θα είχε αντίρρηση σε ένα σύμφωνο φιλίας και καλής γειτονίας με ένα οποιοδήποτε κράτος της συνοριακής μας ζώνης ,υπό μια προϋπόθεση, αυτή της αμοιβαιότητας στον σεβασμό των κυριαρχικών δικαίων των φιλικά συμβαλλομένων
Έχουμε τέτοια σχέση με την Τουρκία ; Όχι βέβαια
Οι διεκδικήσεις της γείτονος αλλά και η γενικότερη στάση της απέναντι στον Ελληνισμό υπήρξε και είναι εχθρική σε όλη την διαδρομή της νεότερης ιστορίας και αυτό ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ
Η «φιλική» επίσκεψη του Τούρκου προέδρου ήταν στην ουσία η με ήπιο και μειλίχιο τρόπο επανάληψη ΣΤΟ ΑΚΕΡΑΙΟ όλων των Τουρκικών διεκδικήσεων σε βάρος του εθνικού Ελληνικού κυριαρχικού χώρου
Ήταν μια άκρως προετοιμασμένη ΝΟΜΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ επίσκεψη, στην οποία μπήκαν ΟΛΑ ΤΑ ΕΚΚΡΕΜΕΙ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ και θεωρώ ότι η Ελληνική πλευρά της κυβέρνησης Μητσοτάκη το γνώριζε!
Ας δούμε μερικά πολιτικά σημεία της επίσκεψης:
Είναι η πρώτη φορά που ο κ Ερντογάν μιλά για Τουρκική μειονότητα της Δ Θράκης, παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού και το προέκτεινε μάλιστα μιλώντας για διάσταση του διεθνούς δικαίου εννοώντας σαφώς την διάσταση μεταξύ της συνθήκης της Λωζάνης και του Διεθνούς δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που μιλά για δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των μειονοτήτων και στο οποίο έχει προσφύγει η Τουρκία για την μειονότητα της Δ Θράκης θεωρώντας την καταπιεζόμενη
Ήταν τουλάχιστον πρόκληση και προσβολή , που όμως ΕΜΕΙΝΕ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ με ότι πολιτικά σημαίνει αυτό, το γεγονός ότι μας συνεχάρη για το κλείσιμο του κέντρου μεταναστών στο Λαύριο, στο οποίο φιλοξενούνταν Κούρδοι και Τούρκοι διωκόμενοι από το καθεστώς Ερντογάν και το οποίο ο ίδιος το θεωρούσε κέντρο εκπαίδευσης τρομοκρατών !
Στο κείμενο του συμφώνου αναφέρεται εμφατικά ότι, τα συμβαλλόμενα μέρη οφείλουν να αποφεύγουν με δηλώσεις, πρωτοβουλίες ή ενέργειες την υπονόμευση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή, που σημαίνει ότι οποιαδήποτε ενέργεια που θα είχε στόχο την πχ περαιτέρω αμυντική θωράκιση των νησιών μας, σαν αναφαίρετο δικαίωμα κάθε κυρίαρχης (;) χώρας στο ΒΑ Αιγαίο, θα μπορούσε να θεωρηθεί παραβίαση του συμφώνου φιλίας και προκλητική ενέργεια
Οι υπερπτήσεις των Τουρκικών αεροσκαφών μέσα στο FIR Αθηνών δεν θα θεωρούνται παραβιάσεις στο εξής, αφού τα μαχητικά αεροσκάφη δεν θα φέρουν οπλισμό, όμως το επίδικο της παραβίασης του κυριαρχικού χώρου παραμένει μια απτή πραγματικότητα και μάλιστα με αμοιβαία συμφωνία, με τα ανάλογα παραγόμενα συμπεράσματα, για την συνέχεια αυτής της «φιλικής σχέσης»
Αποφεύγω την οποιαδήποτε αναφορά σε επέκταση των 12 νμ του θαλάσσιου κυριαρχικού μας χώρου στην περιοχή του Αιγαίου, ζήτημα που θα πρέπει μάλλον να ξεχάσουμε οριστικά και που αποτελεί ένα ζήτημα μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά, αφού είμαστε η μοναδική χώρα που δεν μπορεί να επεκταθεί στα νόμιμα κυριαρχικά της δικαιώματα, υπό την απειλή πολέμου!
Συνάψαμε σύμφωνο φιλίας με την Τουρκία χωρίς προηγούμενα να έχει αρθεί το casus beli, που υφίστατο ενεργά από το 1974 και τυπικά με την απόφαση της Τουρκικής εθνοσυνέλευσης από το 1995 και ισχύει και σήμερα στο ακέραιο
Να σημειώσω εδώ ότι από το κείμενο φαίνεται να δεχόμαστε ότι με την Τουρκία έχουμε ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ διαφορές και υπάρχει η προτροπή αυτές να επιλυθούν διμερώς ,χωρίς την μεσολάβηση τρίτων, ή με συνυποσχετικό ότι δεν επιλύεται να βρεθεί ενώπιον της Διεθνούς δικαιοδοτικής αρχής της Χάγης, που αποτελεί ένα στην ουσία πολιτικό δικαστήριο, επηρεαζόμενο από τις ΗΠΑ, όπως επάλληλα έχει καταδείξει η σύγχρονη ιστορική εξέλιξη σε πλείστα όσα συμβάντα και στο οποίο η Τουρκία θα προσφύγει με ΟΛΕΣ τις εδαφικές σε βάρος μας διεκδικήσεις, όπως έχει προϊδεάσει ο Τούρκος πρόεδρος, που στην συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή» κάνει αναφορά στην ανάγκη συνολικού διαλόγου, για το σύνολο των διαφορών, αλλά και πράξεων που θα εμπεδώσουν την καλή γειτονία με την Ελλάδα, χωρίς να υποχωρεί σε καμιά από τις πάγιες διεκδικήσεις της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής
Με άλλα λόγια ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ να είμαστε φιλικοί με την Τουρκία με ένα πλαίσιο φιλίας που καθορίζεται ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ και αυτό αποτελεί επι της ουσίας καλενδοποίηση των δικαίων μας και ουσία απεμπόλησή τους
Δυο τελευταίες πολιτικές παρατηρήσεις και ένα συμπέρασμα:
Η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου είχε στόχο και την προώθηση των οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων της γείτονος, που θέλει τον διπλασιασμό του εμπορικού ισοζυγίου μεταξύ Ελλάδος -Τουρκίας, σαφώς υπερ της δεύτερης, αφού αποτελεί μια εκ των κορυφαίων εξαγωγικών χωρών στον κόσμο, στον κλάδο της πρωτογενούς παραγωγής, αλλά και της βιομηχανικής μεταποίησης, έναντι της χώρας μας που πιστή στις «συμμαχικές» και μνημονιακές απαιτήσεις, αποπαραγωγικοποιήθηκε και αφυδατώθηκε οικονομικά
Στο σύμφωνο εισάγεται και η με βίζα επτά ημερών, ελεύθερη επίσκεψη των Τούρκων στα νησιά του ΒΑ Αιγαίου, για λόγους τουριστικούς και τούτο ανοίγει διάπλατα την πόρτα του προοδευτικού ΗΠΙΟΥ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥ των νησιών, μέσα από επιχειρηματικές δραστηριότητες, ανατρέποντας σε – όχι μακρύ χρονο – το πληθυσμιακό ισοζύγιο των γηγενών, αφού είμαστε ήδη χώρα σε πληθυσμιακή συρρίκνωση
Συμπέρασμα:
Οι χρόνιες αβελτηρίες και παραλείψεις της Ελλαδικής πολιτικής δίνουν πολιτικά αποτελέσματα σήμερα που η Ελλάδα μέσα από την χρεοδουλεία βρίσκεται σε απόλυτη εξάρτηση των επιθυμιών και των επιδιώξεων όσων συνέργησαν στον ενεχυριασμό της
Για τις παραλήψεις και το λαϊκίστικο περίβλημα για εσωτερική κατανάλωση της εξωτερικής μας πολιτικής την μεταχουντική περίοδο είχα μιλήσει χρόνια πριν σε συνέντευξη, (Απρίλιος 1996), στην εφημερίδα « Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» σαν γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΚΚΙ τότε, η οποία είχε δημοσιευτεί σε δυο συνέχειες
Το γεγονός ότι – από χρόνια τώρα, όπου η χώρα είχε την δυνατότητα, αλλά το πολιτικό σύστημα των μεταπρατών της πολιτικής δεν είχε την βούληση – δεν χαρτογραφήσαμε και δεν οριοθετήσαμε, με τον τρόπο αυτό, την έκταση της υφαλοκρηπίδας μας στην θαλάσσια ζώνη του Αιγαίου και δεν προσφύγαμε εμείς και ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, ώστε να θεμελιώσουμε την θέση μας και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας, δίνει σήμερα τα απολύτως αναμενόμενα αρνητικά αποτελέσματα, σε μια χώρα που εξαρτημένη από το άγος ενός χρέους που δεν διερεύνησε και τις εθελόδουλες εμμονές των πάσης φύσεως – πολιτικών και οικονομικών – κοτζαμπάσηδων ,οδεύει στο αναπότρεπτο πεπρωμένο, που επιφυλάσσει η ιστορία στις χώρες προτεκτοράτα, που παρέμειναν ανελευθέρωτες στην ουσία, βορά στις ορέξεις εκείνων που αναζητούν βήματα επικυριαρχίας, σε βάρος της προοπτικής των εθνών που αποτελούν τους ηττημένους της εκάστοτε ιστορικής περιόδου
Νίκος Σίμος