Η αδράνεια μιας κοινωνίας με ριζικές παθογένειες αιώνων , η μνημονιακή δουλεία και το διαρκές άγος της ολόπλευρης εξάρτησης της χώρας – που ήταν και παραμένει προτεκτοράτο – από το χρεοστάσιο, υπαγορεύουν την ποιότητα μιας διαχειριστικής έκφανσης που κάκιστα αποκαλείται πολιτική, συκοφαντώντας την ουσία της έννοιάς της .
Μην εκπλήσσεστε γιατί υφίσταται απροκάλυπτα πλέον η κοινωνική και πολιτειακή παρακμή μας .
Αποτέλεσε την φυσική συνέπεια του παραδοσιακά και ιστορικά υφιστάμενου διχασμού μας, εξ αιτίας μιας εργαλειοποίησης που υπέστη ο χώρος των Γραικών, που αναφέρονται σαν Έλληνες, αλλά δεν έχουν καμία ιστορική σχέση με την έννοια του Ελληνισμού, ούτε πολιτισμικά , ούτε κοινωνικά ,ούτε πολύ περισσότερο πολιτικά .
Δεν θα υπάρξει καμια πολιτική διέξοδος αν η κοινωνία δεν εγερθεί, αντιλαμβανόμενη ότι το τέλος είναι κοντά και για την χώρα και για τον Ελληνισμό.
Καμία αποσπασματική πολιτική προσπάθεια δεν πρόκειται να τελεσφορήσει, στην κατεύθυνση του τερματισμού ενός ιλιγγιώδους κατήφορου που το τέρμα του θα έχει έναν χώρο με γεωγραφικές συντεταγμένες, που θα αποτελέσει τμήμα της ανερχόμενης περιφερειακής δύναμης της ΝΑ Μεσογείου .
Αυτή την πραγματικότητα την αποφεύγουμε , την ξορκίζουμε, άλλες φορές την σιχτιρίζουμε και συνεχίζουμε να αδρανούμε αναμένοντας την φυσική ιστορική εξέλιξη, που έχει από αιώνες προδιαγραφεί για τον τόπο της ελιάς και της πέτρας.
Πάντοτε και παρ’ όλες τις αντιξοότητες ευπειθής .
Νίκος Σίμος