Νοιώθω την ανάγκη να εξηγήσω τα αυτονόητα, για κανονικούς ανθρώπους, διότι η μη κανονικότητα, έχει διαποτίσει τη σκέψη της πλειοψηφίας. Μιας πλειοψηφίας που συντηρεί ακριβώς την κατάσταση της «δουλείας» μας, με «δεσμά που οι ίδιοι χαλκεύσαμε δια τους εαυτούς μας»!
Μια μειοψηφία, εκμεταλλευόμενη τη Δημοκρατία και την ανοχή μας, έχει καταφέρει με ταχυδακτυλουργικά να ελέγχει το μυαλό, ακόμα και ανθρώπων με «εκπαίδευση», που στερούνται όμως Σοφίας, διότι δεν έχουν καταφέρει να αποκτήσουν παιδεία, μόρφωση, συμπόνια, κατανόηση κλπ.
Το χειρότερο όμως είναι η παντελής έλλειψη αντίληψης του μύθου και της αλληγορίας, άρα η ικανότητα διάκρισης του πραγματικού και του διδακτικά «ψευδούς». Για παράδειγμα, αν κάποιος πει σε έναν από αυτούς τους συνανθρώπους μας το μύθο του Αισώπου με την αλεπού με το κοράκι, αντί να αντιληφθεί συναισθηματικά το τι σημαίνει ο μύθος και να διδαχθεί κάτι για την «κολακεία», αναλώνεται με το ότι τα ζώα δεν μιλάνε, αλλά και αν μιλούσαν, τα διαφορετικά είδη, θα μιλούσαν διαφορετική γλώσσα με τελική έγνοια το που θα βρεθεί μεταφραστής και ποιος ήταν ο ρόλος του παρατηρητή Αισώπου και πως τελικά καταλάβαινε και πως σκέφτηκε τελικά να συναγελάζεται με ζώα και πουλιά και άρα θα ήταν κανένας τρελός αντικοινωνικός και ότι μας «διδάσκει» είναι ανωμαλίες κλπ κλπ.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν εύκολα την αδυναμία συνεννόησης, σε όλα τα επίπεδα, με αυτούς τους «μορφωμένους» συνανθρώπους μας και τους δαιδάλους κάθε επαφής μαζί τους.
Όλα χειροτερεύουν στα άκρα με το ΧΙΟΥΜΟΡ! Οι «άψυχοι» αυτοί άνθρωποι αδυνατούν τα καταλάβουν το αστείο και προφανώς πιάνονται από κάθε λέξη, για να αποδομήσουν ένα ανέκδοτο. Κάθε αστείο γι αυτούς αποτελεί επίθεση στη πολιτική κορεκτίλα, που τους διαπερνά και τους χαρακτηρίζει.
Κάθε αστείο είναι αναγκαστικά ρατσιστικό, φαλλοκρατικό, επιθετικό, τοξικό, μνημείο φανατισμού και μισαλλοδοξίας! Φυσικά μορφές τέχνης όπως η κωμωδία θεωρούνται απαράδεκτες, αποκαθηλώνοντας έναν Αριστοφάνη (άθλιο υποκείμενο, βωμολόχος, ρατσιστής κλπ), τη σάτιρα και άλλες υψηλότατες μορφές τέχνης.
Η άρνηση των συγκεκριμένων ανθρώπων να «νοιώθουν» είναι φυσικά και τεράστιο θέμα σε οποιαδήποτε ατομική, αλλά χειρότερα, κοινωνική και επαγγελματική σχέση τους!
Είναι τόσο δυσλειτουργικοί και συνεχώς καταγγελτικοί, που τελικώς εμφανίζονται ως κοινωνικοί «μπάτσοι» και χαφιέδες κάθε πράξης ή λόγου, που ξεφεύγει από τον «λογικά τακτοποιημένο» κόσμο τους.
Ο γκρίζος και μουντός αυτός κόσμος που απεχθάνεται το γέλιο και τη διασκέδαση είναι ο κόσμος που θέλουν να επιβάλλουν.
Αν τους το πεις, αναρωτιούνται για τη δική σου διανοητική κατάσταση, αφού οι ίδιοι είναι πάντα χαρούμενοι και γελαστοί! Όντως μπορεί να είναι. Το γέλιο τους όμως είναι αυτό των προτεσταντών «ιεραπόστολων» που έρχονται από την Αμερική να μας «ξεβλαχέψουν» και δείχνουν τη θεία χαρά/χάρη τους με λαμπερά χαμόγελα τύπου Colgate, αυτής με το σούπερ λευκαντικό συστατικό!!!
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μισούν μόνο το γέλιο. Είναι εχθροί της ίδιας της ευτυχίας. Αυτή τους ενοχλεί διότι δεν είναι σε θέση να τη νοιώθουν!
Οι άψυχοι αυτοί άνθρωπου, μια αισχρή μειοψηφία είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι, όπως οι κατοχικοί καταδότες των ναζί. Ο φόβος που σπέρνει η συμπεριφορά τους είναι σε μεγάλο βαθμό αιτία της κατρακύλας, αφού εμποδίζεται κάθε μορφή αντίστασης! Ακόμα και η σάτιρα.
Θυμάμαι, από τα παιδικά μου χρόνια, μετά την αντιπολίτευση, κάθε χρόνο, τα μισά θέατρα ανέβαζαν επιθεωρήσεις που σατίριζαν, συχνά «χοντρά» πολιτικές και πολιτικούς!!!
Τολμάει πλέον κάποιος να το κάνει σε μεγάλο θέατρο;
Έχουν δολοφονήσει το Αριστοφάνη μας! Έχουν δολοφονήσει τον πατέρα μας. Έχουν λαβώσει βαριά το ´Ελληνα και τον Ελληνισμό. Αντικατέστησαν τη χαρά με το joy και όλοι οφείλουμε να είμαστε χαρούμενοι (και με τον αγγλικό τίτλο που δεν αναφέρεται για αυτονόητους λόγους) και όχι ευτυχισμένοι, για να είμαστε αποδεκτοί!
Όπου τους συναντάτε να τους χτυπάτε. Αυτοί είναι οι σύγχρονοι προσκυνημένοι! Γι αυτούς σήμερα είναι το «φωτιά και τσεκούρι» του Γέρου της Επανάστασης!